ν’ανέβεις για
λίγο στην τροχιά του άλλου
στα γιατί που του
γυρίζουν το στομάχι
να καθαρίσεις το
αίμα απ’τις γωνιές που περιστρεφόμενος χτυπά το πρόσωπό του
να σταθείς δίπλα
στις κραυγές του και να τον αντιγράψεις
να του πεις να κάτσει
στην άκρη να ξεκουραστεί,
ότι θ’αναλάβεις
εσύ την επόμενη στροφή
πες το έρωτα, πες
το αγώνα
οι τροχιές που
δεν τρίβονται και δεν πετάνε σπίθες
σαν μέταλλο που πάνω
του ρίχνει ιδρώτα ο τεχνίτης
κάθε άνοιξη κι από
λίγο σβήνουν
μέχρι που σκουριάζουν
εντελώς
και στο πάτωμα
πέφτουν
σαν σβούρα που’κανε τον κύκλο της
