Παλιά ονειρευόμουν ταξίδια. Πλέον ονειρεύομαι ταξίδια μαζί σου. Παλιά με χόρταινε μια φανταστική διαδρομή και οι εικόνες που σχημάτιζα στο μυαλό μου από μέρη μακρινά, βγαλμένα από μια κινηματογραφική μελαγχολία. Τώρα με χορταίνει η διαδρομή των χειλιών σου πάνω στα χείλια μου.
Με αγχώνει η
αναχώρηση σου. Φοβάμαι για τις αναπνοές μου τις μέρες που θα λείπεις. Φοβάμαι τα
βράδια που θα περνούν χωρίς να πλέκουμε τα πόδια μας κάτω απ’τα σκεπάσματα. Θα
μου λείπουν τα κρυφά μας χάδια κάτω απ’το τραπέζι και το αμήχανο σου χαμόγελο
πίσω απ’τον καπνό. Η καλημέρα των ματιών σου κάτω απ΄τις πρώτες ακτίνες του
ήλιου ανάμεσα στα μισόκλειστα πατζούρια. Το σώμα σου να συμπληρώνει τη φιγούρα μου και τα χέρια σου σχοινιά που ζωντανό, μακριά απ’τον πνιγμό, στο καράβι
ακόμα με κρατούν. Η φλόγα των ματιών σου. Οι λέξεις σου. Το κλάμα μου στην
αγκαλιά σου. Οι ρακές μας, τα υγρά σου. Φοβάμαι για την αντίστροφη μέτρηση που
θα ζήσω. Φοβάμαι για το μετά, μα σε θέλω πιο πολύ από ποτέ. Αν μπορούσα να σου
δώσω το δικό μου μετά στα χέρια σου, θα στο’δινα το βράδυ που ακούγαμε μαζί τη
βροχή.
Είσαι το δώρο μου και η γιορτή μου μαζί
