Οι τοίχοι καίνε και οι άνθρωποι με μάσκα στο πρόσωπο ψάχνουν για σκιά.

Πόσο τεράστια και άλλη μου φαίνεται η Αθήνα όσο λείπεις.

Το πορτοκαλί φως φεύγει από τη λάμπα του δρόμου και συνεχίζει μέσα στο σπίτι χωρίς να σε συναντά στη διαδρομή του. 

Μην χάσεις τους κωδικούς του μπλογκ όταν πεθάνω.

Η γάτα προσπαθεί να δει το δάκρυ μου και κρύβομαι πίσω από την οθόνη.

Αυτά που πιάνω τα χτυπά ο χρόνος, τα πλημμυρίζει, τα νικά και τα σκορπά.

Αυτά που νιώθω, απαράλλαχτα και τσιμεντένια αντιστέκονται, τί φοβερή αφθαρσία που χαρίζει ο έρωτας σου σε όσα δεν μπορώ να ακουμπήσω.

Τα χέρια μου τυλίγουν τον λαιμό σου και σε κολλάω στον χάρτη της Βαρκελώνης.

Σε βλέπω να περπατάς σε βρεγμένο δρόμο του Βερολίνου, να κολυμπάς σε ασιατικό νησί, να ταξιδεύεις ιδρωμένος σε μικρό βανάκι, να βουτάς σε πράσινο καταρράκτη, να ταΐζεις πάπιες σε λίμνη, να καταπίνεις ήλιο σε κυκλαδίτικη αμμουδιά, να κουνάς κουπί σε μακρινό ποταμό, να με κοιτάς πάνω στο μηχανάκι, να τρώμε σκόνη, να κοιμάσαι δίπλα μου στο αεροπλάνο, να λάμπεις στη μέση ενός ηφαιστείου, να μου χαμογελάς, να σε φιλώ, να ζω.

«Θα βάλω νέτφλιξ και θα πεθάνω».

Μου λείπεις.