[για σένα]

Κοίτα πώς μεγαλώνουμε μαζί

Σε χαζεύω να κοιμάσαι στο πλάι αγκαλιά με το γατί

Τα βλέφαρα σου γυαλίζουν όπως πέφτει πάνω τους το φως του χωλ και με ξεβολεύουν: οι πτυχώσεις τους με αφήνουν στο Πετροκοπιό, τη ρηχή παραλία στους Φούρνους που για κάποιες ώρες ήμασταν εντελώς μόνοι και τα κύματα ήρεμα και ρυθμικά σκάγανε στα πόδια μας σαν πλατιά γυαλιστερά σκαλιά 

Απόψε ύστερα από χρόνια σου γράφω πάλι για να κερδίσω μια αναβολή

Να επιβεβαιώσω ότι παρά το χρόνο και τη φθορά που πιο γλυκιά μοιάζει όταν τη μοιράζεσαι, μπορώ ακόμα να βουτήξω μέσα μου όταν σε χαζεύω να κοιμάσαι

Δεν είναι λίγα τα καθημερινά εκείνα που στο πέρασμα τους μου αφήνουν δέρμα τραχύ και στο σώμα οξύαιχμες γωνίες που με πονούν όταν βρίσκουν στα πόδια των επίπλων

Μα εσύ μαλακώνεις και το δέρμα και τον πόνο αυτόν και μου χαρίζεις μια λεπτή μα δυνατή πανοπλία που μόνο όταν είμαι μαζί σου εύκολα βγάζω και πετώ

Στα μέρη που ταξιδέψαμε, στα κάδρα που άλλαζαν το ένα μετά το άλλο,

στα σημάδια των τροχών που αφήσαμε πίσω μας 

και στις γραμμές των παπουτσιών που χάθηκαν στη σκόνη, 

δίπλα μου εσύ και μέσα μου και μπροστά μου

Και όσο κουνούσαμε την πινέζα από τον ένα χάρτη στον άλλον, 

ένα κάδρο γλυκό, το πιο άσπιλο και αθώο 

θα ζωγραφιζόταν σε κάθε μας επιστροφή στο άνοιγμα μιας πόρτας,

έτοιμο να μας συγχωρέσει για τον χρόνο χώρια 

και με ένα μόνο χάδι το κοντέρ ξανά να μηδενίσει

Μετρώ ώρες και μέρες απώλειας

Τα δάχτυλα μου κουνάνε πλέον την πινέζα πάνω σε ένα κρύο μωσαϊκό 

ψάχνοντας τα μέρη που μας ταξίδεψε εκείνη

Από ένα κρεβάτι πού’χε μάθει νά’ναι γεμάτο τόσο από πάνω όσο και από κάτω

ξεκινώ νέο ταξίδι αναμνήσεων

και δίπλα μου πάλι μόνο εσύ και μέσα μου και παντού

Οι τοίχοι καίνε και οι άνθρωποι με μάσκα στο πρόσωπο ψάχνουν για σκιά.

Πόσο τεράστια και άλλη μου φαίνεται η Αθήνα όσο λείπεις.

Το πορτοκαλί φως φεύγει από τη λάμπα του δρόμου και συνεχίζει μέσα στο σπίτι χωρίς να σε συναντά στη διαδρομή του. 

Μην χάσεις τους κωδικούς του μπλογκ όταν πεθάνω.

Η γάτα προσπαθεί να δει το δάκρυ μου και κρύβομαι πίσω από την οθόνη.

Αυτά που πιάνω τα χτυπά ο χρόνος, τα πλημμυρίζει, τα νικά και τα σκορπά.

Αυτά που νιώθω, απαράλλαχτα και τσιμεντένια αντιστέκονται, τί φοβερή αφθαρσία που χαρίζει ο έρωτας σου σε όσα δεν μπορώ να ακουμπήσω.

Τα χέρια μου τυλίγουν τον λαιμό σου και σε κολλάω στον χάρτη της Βαρκελώνης.

Σε βλέπω να περπατάς σε βρεγμένο δρόμο του Βερολίνου, να κολυμπάς σε ασιατικό νησί, να ταξιδεύεις ιδρωμένος σε μικρό βανάκι, να βουτάς σε πράσινο καταρράκτη, να ταΐζεις πάπιες σε λίμνη, να καταπίνεις ήλιο σε κυκλαδίτικη αμμουδιά, να κουνάς κουπί σε μακρινό ποταμό, να με κοιτάς πάνω στο μηχανάκι, να τρώμε σκόνη, να κοιμάσαι δίπλα μου στο αεροπλάνο, να λάμπεις στη μέση ενός ηφαιστείου, να μου χαμογελάς, να σε φιλώ, να ζω.

«Θα βάλω νέτφλιξ και θα πεθάνω».

Μου λείπεις.