Εγώ δίπλα στη θάλασσα, χειμώνας του 2010.
Εσύ στην πολυθρονίτσα σου, ξέρω, βράδυ του ίδιου χειμώνα.
Χαρά μου και λύπη μου μαζί.
Είναι το τρίτο μου γράμμα μέσα σε δυο βδομάδες που σου γράφω. Να σε ρωτήσω; Όχι. Φοβάμαι τι θα μου απαντήσεις. Αλλά όχι, θα σε ρωτήσω: θες να σταματήσω; Βαρέθηκες τη γραφή μου; Τα τραγούδια που ακούς διαβάζοντας τις λέξεις μου; Θες να αλλάξεις τη μουσική στα αυτιά σου; Να σε βοηθήσω και σε αυτό; Μπορώ, αν θέλεις. Αλήθεια. Πες μου τι διάθεση θέλεις να΄χω στο επόμενο γράμμα και θα την έχω. Στο υπόσχομαι. Μέχρι τότε όμως μου επιτρέπεις να τη σκαπουλάρω και σα μικρός μαθητής που απρόσμενα γλυτώνει διαγώνισμα να σου ξαναπώ τα δικά μου, γεμάτος χαρά για άλλη μια ευκαιρία που χωρίς καν να κουνήσεις τα χείλη σου μου ξαναδίνω.
Πνίγομαι, όταν σκέφτομαι πόσο σε αγαπάω. Θα με αρχίσεις τώρα με τα ψυχολογικά σου, ξέρω. Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι βάσανο, είναι το μνημόνιο του έρωτα! Κι όμως ρε συ, σκέψου το. Θυμάσαι το ραβανί που είχαμε φάει μαζί στο Λονδίνο; Θυμάσαι τί μου είχες πει; Ότι ήταν τόσο γλυκό που σου άρεσε παραπάνω από όσο μπορούσες να αντέξεις. Επαναπροσδιόρισε το «μου αρέσει» μικραίνοντας τα προηγούμενα και ανεβάζοντας τον πήχυ για τα επόμενα. Αλλά σου άρεσε όμως. Και το σκεφτόσουν ξανά την επόμενη φορά που γεύτηκες ραβανί. Και ήταν για σένα το απόλυτο μέτρο σύγκρισης για κάθε ραβανί που μπήκε στη ζωή σου, και το στομάχι σου, μετέπειτα. Ξέρω ότι εδώ χαμογέλασες και γι’αυτό γράφω αυτή την πρόταση, ώστε να σου δώσω χρόνο μερικών δευτερολέπτων για να σου λείψω πάλι.
Με πονάει η απόσταση. Και σε συνδυασμό με τον πνιγμό που νιώθω, γίνεται δυσβάσταχτη. Αυτό ναι, είναι βάσανο. Έχω κόψει και τα ραβανί όμως εξαιτίας σου. Ευτυχώς που δε φάγαμε κουραμπιέδες στο Λονδίνο. Έκανα πάλι μια μικρή παύση να σε ακούσω να γελάς. Υπερθέαμα κάθε φορά το γέλιο σου, που ποτέ δε βαριέμαι να δω και ακούσω. Ξανά και ξανά, μάτια, μάγουλα, χείλη, μάτια, χέρια, μάτια, μάτια, όλα πάνω σου γελάνε.
Δε θα σε χαιρετήσω, γιατί τελειωμό τίποτα δεν έχει ανάμεσα μας, ούτε ένα απλό γράμμα. Θα σου στείλω μόνο mail για να σου πω ότι σου έγραψα άλλο ένα γράμμα. Εντάξει; E;
