-Γιατί
κλαις, μάνα;
-Η
βιοψία του πατέρα σου στις αμυγδαλές έδειξε καρκίνο, γι’αυτό.
Πάσχα του 2007 και η άνοιξη στο λαιμό του πατέρα μου πνιγόταν μέσα στα στενά από σάρκα κι αίμα. «Θα τις κόψουμε απ’τον πάτο τις αμυγδαλιές πατέρα και όλα θα’ναι όπως πριν», τον πείραζα. Από τότε βλέπω μόνο ανθούς και κλαδιά αμυγδαλιάς να βγαίνουν απ’το στόμα του κάθε φορά που μιλά για την περιπέτεια του. Άνοιξη ήταν.
(Έχω βαλτώσει. Αυτό
είναι το ρήμα μου. Πίνω για να μη νιώθω τα καλάμια που σκίζουν τα πόδια μου και
για να μη μυρίζω τη βρωμιά που εκπνέει το στάσιμο νερό από κάτω μου. Και να
πεις ότι δε σέβομαι τις νύχτες, τις μουσικές, ή τις πληγές στα μάτια μου απ’την
εικόνα σου στο παράθυρο; Αυτές είναι που μου φέρονται σκάρτα)
Η βεράντα σου
βλέπει σ’ένα μικρό κάμπο. Καθόμασταν σχεδόν γυμνοί σε δύο σκαμπώ και
μου’δειχνες τα δέντρα και τα μποστάνια. Σου’λεγα ψέματα ότι «εγώ μόνο την ελιά
και τ’αμπέλι ξέρω, εσύ πες μου τί βλέπουμε» μόνο και μόνο για να κάτσεις στα
πόδια μου και να μου δείξεις ένα ένα τα παιδιά της γης και των αγροτών. Άνοιξη
ήμασταν, ναι.
4 Responses to άνοιξη ήταν/είναι
λες να τελειώσει αυτή η άνοιξη κι εμείς να πνιγόμαστε ακόμα με τις προηγούμενες;
δεν την έχω ξεκινήσει ακόμα τη φετινή άνοιξη, έχω κολλήσει σε κάτι άλλες
“When spring came, even the false spring, there were no problems except where to be happiest. The only thing that could spoil a day was people and if you could keep from making engagements, each day had no limits. People were always the limiters of happiness except for the very few that were as good as spring itself.”
― Ernest Hemingway, A Moveable Feast
Έρνεστ, σε μισώ
Δημοσίευση σχολίου