Call started. Παρατηρώ τους μορφασμούς σου στο σκάιπ. Τα κενά μεταξύ των λέξεων μου και της δικής σου αντίδρασης όταν το δίκτυο είναι φορτωμένο απ’τους συγκατοίκους σου. Αυτά τα εκατοστά του δευτερολέπτου που νιώθω όσα σου λέω να βγαίνουν απ’το παρελθόν μου και όχι τη στιγμή που μιλάμε. Σαν να έρχονται οι απαντήσεις από μόνες τους, δίχως προετοιμασία. Σαν να υπήρχαν μέσα μου και απλά τις προκάλεσες ν’αρθρωθούν. Παρατηρώ το πιξελιασμένο σου χαμόγελο που καθαρίζει μόλις πλησιάσεις την οθόνη για να μου ψιθυρίσεις σ’αγαπώ. Όσο ακολουθώ την κίνηση των χειλιών σου στην οθόνη μου, ακούγεται στο βάθος μια άλλη οθόνη να μεταδίδει απαθώς τις δηλώσεις ενός φασίστα μ’εξουσία. Πώς γίνεται στον ίδιο χρόνο, χωρίς κανένα κενό δευτερολέπτων, να μισώ και ν’αγαπώ τόσο. Οι φωνές της απόγνωσης για όλα όσα εκτυλίσσονται δίπλα μου ανακατεύονται με τις φωνές μου όταν κάνουμε έρωτα μέσα σε μια χαράδρα του νου που όλο και βαθαίνει. Η οθόνη παγώνει, σε βλέπω με μάτια κλειστά για λίγα δευτερόλεπτα και μετά λίγες σκέψεις πιο κάτω εμφανίζεσαι ξανά. Η τηλεόραση παγώνει, οι δηλώσεις του φασίστα ποτίζουν τον αέρα που αναπνέουμε, «μιλάμε το πρωί, μου λείπεις». Call ended.
Δημοσίευση σχολίου