Ακουγόταν από την κουζίνα ο άτιμος. «Μα τί ζώο παντρεύτηκα, Θεέ μου», αναρωτήθηκε φωναχτά η Σουμέλα. Μασουλούσε τόσο δυνατά που ένιωσε τον ήχο του πλατς πλουτς να πλησιάζει τόσο κοντά που φοβήθηκε. Ξέρετε, όπως στις σκηνές από τις ταινίες θρίλερ όπου η ένταση του ήχου ανεβαίνει σταδιακά μέχρι να φτάσει στο αποκορύφωμα. Του φόνου, της μοιραίας συνάντησης, της γάτας που ψαχούλευε, του ξεχασμένου παραθύρου και των λοιπών. Καθόμουν στην καρέκλα πίσω από τον «καναπέ του», αλλά έβαζα εύκολα στο οπτικό μου πεδίο τη Σουμέλα. Άκου Σουμέλα!
- Η μάνα μου, ρε συ! Με είχε τάμα στην Παναγιά και ήθελε να μου δώσει το όνομα της. Αλλά ήταν αμαρτία να μου δώσει ακριβώς το όνομα της. Έτσι προέκυψε το Σουμέλα! Άθλιο! Δε σου κάνει κάτι σε Ζουλού;
- Μπα, κάτι σε σουμάδα μου κάνει. Καλύτερο πάντως το Σουμέλα από το Σουργέλα που σε φωνάζει ο σύζυγος!
- Αχ. Μη μου τον θυμίζεις τον μαλάκα. Αν δεν τον σκοτώσω μια μέρα, να μη λένε Σουμέλα.
- Άρα όντως θες να τον σκοτώσεις!
- Πολύ έξυπνο. Παίζε με τον πόνο μου.
«Σουργέλα, φέρε καμιά σόδα ρε! Θα μου βγει η αντζούγια από τον αφαλό». Έγειρα πίσω την καρέκλα και την είδα να πιάνει το ντουλάπι της κουζίνας από τα νεύρα της και να βρίζει. Πολύ νεύρο ρε παιδί μου αυτή η κοπέλα. Εντάξει, όχι πως δεν τη δικαιολογώ. Σηκώθηκα να πάω προς την κουζίνα να πάρω εγώ τη σόδα και φεύγοντας τον άκουσα να κλάνει. Δεν της το είπα, αλλά κάτι υποψιάστηκε όταν με είδε να μπαίνω χαμογελαστός στην κουζίνα. Πηγαίνουμε και οι δύο στο σαλόνι.
- Τί είναι αυτό;
- Μπρόκολο ρε Φώτη, εσένα με τί σου μοιάζει δηλαδή;
- Τα βαρέθηκα τα υγιεινά σου. Δε φτιάχνεις τίποτα με κρέας;
- Να βράσω λαχανικά με ρύζι;
- Τίποτα άλλο νοσοκομειακό δεν ξέρεις;
- Το μπρόκολο είναι υγιεινό, ηλίθιε. Ούτε λαχανικά τρως, ούτε ψάρια. Θα πεθάνεις στα 50 σου.
- Και αυτό τί είναι ρε; Της πέταξε μια αντζούγια στο ντεκολτέ.
- Ήρεμα παιδιά.
- Τη δουλειά σου εσύ, είπαν σχεδόν ταυτόχρονα.
- Ε άι στο διάολο στην τελική, έτσι;
Από τα νεύρα της είχε θρουλιάσει όλα τα μπρόκολα. Ένα-ένα, δεν άφησε κλωναράκι άθικτο. Κι επίσης από τα νεύρα της πέταξε τη λεκάνη γεμίζοντας το χώρο με πράσινα, υγιεινά θρύψαλα. Ένα μάλιστα από αυτά εφήρμοσε τέλεια στον «αφαλό» του που εδώ και ώρα είχε προβάλει κάτω από τη λαδωμένη μπλούζα του.
13 Responses to Φώτης & Σουμέλα - πράξη Ι
Εγώ νομίζω ότι το πρόβλημα του τύπου είναι η παντελής έλλειψη χιούμορ.Εκείνη πάλι ίσως είναι ο μέσος όρος της ελληνίδας-και όχι μόνον-συζύγου.Με τον κατάλληλο καταλύτη το μίγμα θα μπορούσε να γίνει εκρηκτικό.
(Κε συνάφελφε,εγώ θα έβαζα,στην τελευταία φράση του διαλόγου,ένα κόμμα μετά το "Ε" κι ένα πριν το "έτσι".Γιατί όσο γρήγορα και οργισμένα κι αν λεχθεί αυτή η φράση στα σημεία αυτά υπάρχουν μικροπαύσεις.)
Νομάρχα μου,
για το Σουργέλα πάει η έλλειψη χιούμορ ή για την κατανάλωση μπροκόλου;;
Εκρηκτικό το μίγμα, πολύ ορθά το προβλέπετε.
Μπήκε το κόμμα πριν το έτσι. Το πρώτο τμήμα της φράσης πάει μονορούφι.
Μπρόκολα και κουνουπίδια...
Μάλιστα...
να υποψιαστώ πως διανύουμε μήνα υγιεινής διατροφής; Αν και τώρα είναι η εποχή της μελιτζάνας, του κολοκυθιού και της πιπεριάς! Μαγειρεμένα, τουρλού, με φρέσκια ντομάτα...
(Thanks για την ιδέα! Από το πρωί βασανίζομαι τι να μαγειρέψω μετά τη δουλειά!)
:)))))
exeis penna kalo mou. :-)
Λένα,
μπα ό,τι διατροφή κάναμε και πριν, κάνουμε και τώρα...
Always at your service! Καλή όρεξη!
DonnaBella,
:)))
ο αφαλός στα εισαγωγικά είναι η λέξη κλειδί για την πράξη δύο; ή μήπως μόνο το α; ;))
πολύ καλημέρα σου! και ένα καλό και ξέγνοιαστο σουκού!
Kαλημερα, κουμπαρε που εγινες... public, again!
Λοιπον θα συμφωνησω με τον Σελιτσανο οτι το μιγμα ειναι πολυ εκρηκτικο και οτι θα παμε σε μεγαλες συγκρουσεις σε λιγο, αν τα πραγματα συνεχισουν με αυτο το ρυθμο... ;))
Υ.Γ Kριμα τα ..μπροκολα, δεν ειναι και ιδιαιτερα φθηνα,για να τα πετανε... ολουθε! :))
Θα συμφωνήσω με την προλαλήσασ γιατρέ μου! Τι έχεις πάθει με τα βραστά λαχανικά;;; χεχεχεχε
Βασίλη,
τα εισαγωγικά στον αφαλό ήθελαν να τονίσουν τη "λαϊκή" απόδοση του ομφαλός! Τώρα για την αφαίρεση του α... Βάζεις ιδέες... ;)
Καλό ξημέρωμα!
Κουμπάρα,
εκρηκτικό το μίγμα και προβλέπω ανατίναξη! Λες να βάλω πάλι αίμα;; ;)
υγ. Εδώ που τα λέμε πολύ λαχανικό έχω ξοδέψει μέρες κρίσης...
Δήμο,
δε φταίω εγώ γιατρέ μου! Ο ειρμός εκεί με βγάζει!
Τρυφερές οικογενειακές στιγμές...
Αθάνατες...
ουφ πια.τετοια γραφε κι εγω ποτε δεν θα παντρευτω.
εβλεπα το un homme et une femme κι επηξα στο ρομαντισμο, το χαρηκα. κι ερχομαι εδω και προσγειωνομαι ατσαλα στη ελληνικη πραγματικοτητα.ουφ!
(ωραια γραφεις.μην κοιτας που δυσανασχετω.)
άλις,
χαχα με συγχωρείς για την προσγείωση! Μπορείς όμως να συνεχίζεις να θεωρείς ότι πρόκειται για μια καθαρά φανταστική ιστορία που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα :)
(σ'ευχαριστώ)
Δημοσίευση σχολίου