Στο λευκό του ανέμου, στο βαθύ μπλε του ήλιου και στο πορφυρό της γης
σε συνάντησα να ταξιδεύεις.
Μέχρι το σύνορο τούτου εδώ του τόπου που λίγοι έχουν σταθεί επάνω,
έφτασε η καρδιά για να δοκιμάσει τα πιστεύω της.
Καθώς ο αιώνιος και παντού παρών υδάτινος μανδύας
αφήνει μικρούς κρυστάλλους ουσίας στις σχισμές του στήθους σου,
πέντε, δέκα το πολύ, μικροί πλανήτες νιώθουν το δέρμα σου
να τους κλείνει το άνοιγμα στο γαλάζιο γαλαξία.
Όλα γεννήθηκαν στη ματιά σου.
Ο ουρανός, οι πλανήτες, το νερό, το χώμα, η ουσία.
Είμαι το τίποτα στο πέρασμα της.
Παραδίνομαι στο μαγικό σου βλέμμα που ξόρκι ανθρώπινο δε φοβάται.
Ακτίνα του ήλιου νιώθω να με τρυπά όταν με κοιτάζεις
και όλα μέσα μου έξαφνα κερδίζουν πνοή.
Μόνο τότε το ποτέ βγαίνει κίβδηλο
και το πάντα κερνάει στο πανηγύρι του έρωτα.
2 Responses to Πορφυρό πάντα
Πως φαίνεται μ΄εκείνο το "κερνάει.." στο τέλος ότι είσαι ακόμα νιάτο :)
Kερνάει; Θα ΄θελες; Xρυσό θα το πληρώσεις το αληθινό πανηγύριγλυκό μου....
Αλλά χαλάλι του.... Και χαλάλι της...
Και γαμώ τα πανηγύρια....
Φιλιά
Φοραδίτσα,
χαλάλι! Μια ζωή την έχουμε!
Πολλά φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου