...και με μίσος έριξε τη Χαρά πάνω στο βράχο. Εκείνη ζαλίστηκε, έχασε τις αισθήσεις της, αλλά ποτέ δεν τις ξαναβρήκε. Το μόνο που κατάφερε αμυνόμενη ήταν να γρατζουνίσει με τα πράσινα της νύχια τη δολοφόνο της στο κούτελο. Τα τραύματα στο κρανίο και την σπονδυλική στήλη όμως ήταν βαθιά. Ανέπνεε ακόμα, όταν η Ελπίδα την έσυρε από τα μαλλιά μέχρι το κύμα. Το κεφάλι της βρέθηκε μέσα στο νερό και τα πόδια εκτός. Μετά από λίγο οι απέλπιδες προσπάθειες εισπνοής σταμάτησαν. Ανακουφισμένη και χαμογελαστή η Ελπίδα ευθυγράμμισε τα σανδάλια της Χαράς με το ματωμένο βράχο και ξεκίνησε για το σπίτι. Ο Ρόκυ περιχαρής την ακολούθησε χοροπηδώντας γύρω της. Τον τάισε κι έπειτα έβαλε τα εσώρουχα και το άρωμα της. Περίμενε τον Μπαρτ, ενώ έβαλε φαγητό στον φούρνο.
Το παλιό Ford φτάνει στην είσοδο του σπιτιού και ο Μπαρτ ανήσυχος, χωρίς να ξέρει γιατί, ανεβαίνει τα σκαλιά. Μυρίζει το άρωμα της στο χώρο. Έντονο όμως – αποκλείεται να είναι από το πρωί. Πολύ σωστά είχε αντιληφθεί βέβαια, αφού μόλις πριν από λίγα λεπτά η Χαρά βγήκε εκτός σπιτιού. Η πόρτα του κήπου ήταν κλειστή, άρα συμπέρανε πως είναι στο σπίτι. Αναζήτησε στον κήπο αυτήν και τον Ρόκυ. Πριν προλάβει να βγει στον κήπο, η Χαρά εμφανίζεται ξαφνικά από την κρεβατοκάμαρα μόνο με τα εσώρουχα και ένα ποτήρι ουίσκυ στο χέρι.
- Τί έπαθες στο κούτελο; Τη ρωτάει με αγωνία ο Μπαρτ πριν καν την συγχαρεί για την πρόσληψή της στην Peacock.
- Χέσε το κούτελο, φίλα με, μωρό μου! Πες μου συγχαρητήρια! Από σήμερα όλα θα είναι διαφορετικά, στο υπόσχομαι!
- Πες μου πού χτύπησες, σε παρακαλώ. Ήταν κανείς εδώ πριν;
- Μια παλιά γνωστή… Ο κακός μου εαυτός, θα μπορούσες να πεις! Δε θα μας ξαναενοχλήσει, στο υπόσχομαι…
- Έχεις πιει. Πού είναι ο Ρόκυ;
- Δε σου είπα; Τραβάμε γραμμή στο παρελθόν. Καμία σχέση πια μαζί του. Ορίστε, μαγείρεψα κιόλας.
11 Responses to Κόκκινη γραμμή – μέρος ΙΙI (the end)
Μάλιστα....
2 σε 1 δηλαδή. Ελπίδα και Χαρά το ίδιο πρόσωπο! Διχασμένη προσωπικότητα; Σχιζοφρενής;
Να σε πω; Ανατρίχιασα κομμάτι!
Ο Μπαρτ ξέρει που έμπλεξε;
Καλημέραααα :))
πι ες
Αν δε κατάλαβα σωστά έχω το ακαταλόγιστο (ξανθιά φυσική με έξτρα ανταύγιες!)
Λένα,
ναι, διχασμένη προσωπικότητα. Το άγχος και η άσχημη ψυχολογία της κατά το διάστημα της μακράς ανεργίας συνέτειναν στην εκδήλωση της. Ο Μπαρτ νομίζω πως πλέον έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τι γίνεται.
Μια χαρά κατάλαβες, καλημέρα :)
Δεν φαντάζεστε πόσο πολύ χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω, ντάκτερ! Και μάλιστα σε τέτοια φόρμα!...
Ααα και γω χαίρομαι πολύ! :)
Σε φόρμα λέτε; Μπα, λίγο ντεφορμέ, αλλά θα στρώσω σύντομα!
Ωστε αυτή ηταν ..Βρε τι σου είναι οι ατιμες..
Τάκη,
γυναίκες... :D
Ας το δούμε σημειολογικά.Για να βρεις τη χαρά σου πρέπει η ελπίδα να σκοτώσει τη χαρά.
(Μην δίνετε πολύ σημασία:μικρός έκανα παρέα με τον Βέλτσο.)
Σελιτσάνε,
μην το γελάτε. Τα ονόματα επιλέχθησαν με αυτό το σκεπτικό σχεδόν. Η Ελπίδα αποτελεί την εκδοχή της Χαράς όντας άνεργη. Ελπίζει ότι θα βρει εργασία και θα αντιστρέψει την αρνητική της ψυχολογία. Η Χαρά είναι η ύστερη εκδοχή της Ελπίδας, άσχετα αν η μετά-φάση δε σημαίνει απαραίτητα ευτυχία.
Ακριβώς.Και το πρόβλημα είναι αν η μετα-χαρά αυτοπροσδιορίζεται καθεαυτήν ή υποδύεται το σημαίνον της κατάθλιψης,η οποία προκύπτει από την αυτοκτονία της ως ελπίδα;
(Θα νομίζετε ότι σας δουλεύω.Κι όμως,σκεφτείτε το.)
Σελιτσάνε,
μα ναι! Αυτό είναι το θέμα! Το κείμενο πέρα από το φανταστικό/λογοτεχνικό του ζητήματος θίγει αυτό ακριβώς. Η ελπίδα για κάτι που θεωρείται ζωτικής σημασίας για έναν νέο μετατρέπεται σε φαινομενική χαρά με την επίτευξη του στόχου. Διότι της χαράς έχει προηγηθεί η αλλοτροίωση. Και η χαρά που έρχεται σβήνει σταδιακά όταν συνειδητοποιεί η ηρωίδα ότι αντικατοπτρίζει το αυτονόητο, στηριζόμενη μάλιστα σε μία ήδη σχηματισμένη ψυχοπαθολογία.
Πολύ χαίρομαι!
Δημοσίευση σχολίου