[γαλαξίας]
Ήλιους κρατά στα χέρια του, φεγγάρια κρεμά στα μάγουλα,
στο τέρμα του τοίχου ακουμπά και μέσα από γκρίζα σχισμή τ’άστρα του στριμώχνει.
Απρόσμενα ιδρωμένος πάνω στο χαλί του χρόνου τις μέρες του σκορπά,
χαμόγελα μοιράζει και το χέρι της βαστά.
Στου βράχου την άκρη ρίχνει τη ζαριά και ο θαλασσινός αφρός εξάρες του γυρνά.
Ο σκονισμένος του ώμος χαϊδεύει την ουρά του κομίτη, ενώ στο στόμα γεύση από θαλασσινό, κυκλαδίτικο αλάτι του’ρχεται.
Γέρνει στο ξένο το κεφάλι και όλα τα σημαντικά σαν κόκκος στην πύλη του ρουθουνιού κάθονται.
Όπου κι αν ταξίδεψε, το όλο και το τίποτα στο βλέφαρο του καθόντουσαν και όσες μυρωδιές κι αν κέρδισε, πάντα αρισμαρί τις ζούσε.
2 Responses to Αρισμαρί και μία μέρα
όμορφο το μακροσκελές "αίνιγμα" σου...!το τελευταίο δίστιχο λιγάκι μελαγχολικό,αλλά δυνατό..να'σαι καλά,
Καληνύχτα σου!
Όχι. Εσύ να'σαι καλά, ανώνυμε :))
καλημέρα
Δημοσίευση σχολίου