Στα ξανά ήπια
πάλι κι έκοψα το τιμόνι απότομα στο στενό σου από κάτω
Σ’αυτά τα ξανά
που παγίδες στήσανε σε κάθε σκαλοπάτι του ξημερώματος
Που ανθρώπους των
κάδων με βοήθησαν να γνωρίσω
Και να κερδίσω
και να χάσω και να κλάψω και απ’το χέρι να σ’αρπάξω
και να σου πω το
τώρα πόσο ύπουλο, μα και πόσο ακέραιο είναι
Και να σταθώ πάλι
στις σκιές του παραθύρου να σε βλέπω να μη βολεύεσαι
στο μαξιλάρι που
εξαιτίας μου πρώτη φορά το κεφάλι σου βύθισες
Που του
μπουκαλιού το χρώμα μ’ανάγκασες πάλι να δω αδειάζοντας το,
για να κάνω τον
αποχαιρετισμό μας επιτέλους ανώδυνο
Και χαμογελώντας
να μπορέσω να σε φιλήσω,
για να μη γευτείς
το γαμώτο στην άκρη της γλώσσας μου
Το δίλημμα να
λιώσεις με το δυνατό κλείσιμο του καπώ
Τα βλέφαρα σου να
κλείσω με τα δυο μου χέρια ενώ δεν κοιμάσαι
και να σε βάλω να
μου πεις απλά καλημέρα, εκεί δίπλα στη βαλίτσα
Όταν η ώρα είναι
8 το απόγευμα και το εισιτήριο συμφωνεί με τους δείκτες
Μα μαζί μου
τσακώνεται και δίπλα στις ρόδες του αυτοκινήτου
πέφτουμε στα
ματάκια σου μπροστά να καυγαδίσουμε
μα πάντα αυτό
κερδίζει, το γαμημένο το χαρτί
με τους δυο
προορισμούς, τις τέσσερις ώρες,
τα δύο ξανά,
το ένα μείνε
