Την καταλαβαίνω τη γειτόνισσα που διαμαρτύρεται
για τους λερωμένους τοίχους.
Όσο προκλητικός και νά’σαι έχοντας ένα μεγάλο,
λευκό τοίχο σε πολυσύχναστη διασταύρωση με βολικό φωτισμό, δικαιούσαι να’χεις
την ηρεμία σου. Τα συνθήματα από μπογιά, σπρέι ή και στυλό ξύνουν πληγές, ρε
φίλε. Τα βλέπεις μόλις βγεις απ’το σπίτι σου και αφού σε ξεντεριάσουν για τα
καλά, σου κολλάνε τα‘σώψυχα στον τοίχο. Το ακούς μάλιστα αυτό το «φλαπ» πάνω
στο προβληματισμένο δίστιχο. Σου θυμίζουν σε κάθε πρωινό, σε κάθε ξεπαρκάρισμα,
σε κάθε βηματισμό μπροστά τους.
Απλά σου θυμίζουν.
Και τα τυπάκια με το τσιγάρο στο στόμα τα’χεις ακούσει
στο σκοτάδι. Το γέλιο τους, την ολιγόλεπτη σιωπή τους, το τακ-τακ-τακ της
μπίλιας του σπρέι και τον αέρα που ζωγραφίζει λέξεις πάνω στον ασβέστη. Αλλά
αυτά τα μαλακισμένα είναι ποιητές κι εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να
μαζέψεις όσα κομμάτια σου επιβίωσαν και ν’αφήσεις ένα ρόδο κάτω απ’το σύνθημα
για
τα υπόλοιπα που πέθαναν.
Δημοσίευση σχολίου