Υπήρξε δειλός και γι’αυτό εγκλωβισμένος. Ειδικά και γενικά. Αποφάσισε ν’απέχει από ένα παιχνίδι του οποίου την έκβαση ήταν αδύνατο να προβλέψει αρνούμενος έτσι την ίδια τη ζωή. Και μπορεί το παιχνίδι αυτό να είχε ομοιότητες που σόκαραν με το ίδιο το ταξίδι της ζωής, ίσως όμως η ζαριά του να μην ήταν τόσο επίπονη όσο φανταζόταν. Επέλεξε τη σιωπή κι αυτή του φέρθηκε όσο πιο τίμια μπορούσε ευνουχίζοντας τον συναισθηματικά. Έμεινε σε μια σκιά για χρόνια, άλλοτε δική του και άλλοτε άλλων, όταν προσπαθούσε δειλά να βγει από τη δική του. Επέλεξε τη συγκατάβαση προς ηρεμία των πνευμάτων. Ακολούθησε την περπατημένη οδό και ακόμα και σ’αυτήν βάδισε τρεβλίζοντας και παραπατώντας. Εκφραζόταν φάλτσα σε στιγμές κενές κι έριχνε δακρυσμένα σεντόνια-δίχτυα δίχως τρύπες ξέροντας ότι δε θα δώσει έτσι την ευκαιρία σε οποιαδήποτε «ναι» ν’ανέβουν στην επιφάνεια.

Ο χρόνος πέρασε και η σιωπή που ο ίδιος κάποτε επέλεξε κι αργότερα τον αποστέωσε, ζητά πλέον αίμα. Αίμα που δυστυχώς γι’αυτόν μυρίζεται κι αναμένει, όπως αυτή ξέρει... σιωπηλά κι αθόρυβα. Τον περιμένει στην επόμενη γωνία αυτογνωσίας και θλίψης να τον πνίξει με το μονόπλευρα λερωμένο νυχτοσέντονο. Σ’εκείνες τις ώρες απουσίας μετά το ξημέρωμα που τον ακούμπησε και πάλι πριν φύγει, αναγνωρίζει πλέον το λάθος του. Έσφαλε όχι επειδή πλήγωσε, όχι επειδή χάραξε σύνορα, και κυρίως ούτε επειδή δίστασε να πληγωθεί όσο χρειαζόταν για ν’αντικρύσει τον εαυτό του στον καθρέπτη. Έσφαλε γιατί σιώπησε στα λόγια κι έκρυψε τα σ’αγαπώ.

Άλλος άνθρωπος πλέον σήμερα φαντάζεται συχνά το στήθος του σκαμμένο στη μέση με τον σταυρό που χρόνια τώρα κουβαλά στα δυο του πνευμόνια. Έχει πάψει να επιθυμεί, διότι απλούστατα αποσιώπησε τη μοναδική του επιθυμία. Έχει χάσει την αίσθηση της αποπροσανατολιστικής χαράς, διότι ενώ ξέρει ποια είναι γι’αυτόν, δεν τολμά να την πλησιάσει καν. Έχει πάψει ν’αγαπά, διότι απλούστατα δε θυμάται πώς. Και τώρα που σας γράφω, τον βλέπω πάνω σε μια φλεγόμενη σχεδία στη μέση του απείρου μπλε να απειλείται με πνιγμό, αλλά αυτός ξέρει. Σιωπή.