[αγνωσία]
Ο μπαλτάς πέταξε για τρία δευτερόλεπτα μέχρι να προσγειωθεί στη βάση του λαιμού της Βούλας. Ήταν η πρώτη φορά που ήταν τόσο εύστοχος. Και χάρηκε γι’αυτό. Το μόνο που τον ενοχλούσε με την όλη διαδικασία ήταν το πήγαινε-έλα. Από τότε που προσλήφθηκε στη δουλειά, ονειρευόταν έναν μπαλτά που να χτυπά τον ελέφαντα και να γυρνά πίσω σ’αυτόν. Τον μπαλτά-μπούμερανγκ.
Η βίαιη και ανορθόδοξη μέθοδος του είχε αποτελέσει αντικείμενο κριτικής από τους συναδέλφους του, αλλά απέφευγαν να του το θίξουν. «Μα είναι τέχνη», τους έλεγε. «Άλλωστε δε βλέπω το πρόσωπο της. Δε μου κάνει καμία αίσθηση. Ακούω μόνο το ζώο να πέφτει και βλέπω το αίμα να κυλά». Ο Βλαντ έπασχε από ζωική προσωπαγνωσία. Άνθρωποι που πάσχουν από προσωπαγνωσία αδυνατούν ν’αντιληφθούν πρόσωπα που έχουν συναντήσει ξανά και ξανά, ενώ διατηρούν την ικανότητα τους να αντιληφθούν αντικείμενα. Ο Βλαντ έκανε τη διαφορά όμως. Αναγνώριζε κανονικά τα ανθρώπινα πρόσωπα, αλλά δυσκολευόταν με τα τετράποδα ζώα. «Είσαι ο κατάλληλος για τη δουλειά», του’λεγε το αφεντικό του καθώς στίβαζε τους χαυλιόδοντες στα καμουφλαρισμένα κιβώτια.
Οι γονείς του Βλαντ αντιλήφθηκαν την πάθησή του όταν αυτός ήταν έξι ετών. Σε επίσκεψη τους στο ζωολογικό κήπο του Βουκουρεστίου ο μικρός Βλαντ ρώτησε τη μητέρα του αν μπορεί να μπει μέσα στο κλουβί με τα πανέμορφα σκυλάκια και να παίξει μαζί τους. Οι γονείς του κοίταξαν μια τον Βλαντ και μια τα μικρά τιγράκια. Όταν το συζήτησαν μαζί του, διαπίστωσαν την επιμονή του Βλαντ να μπερδεύει γάτες, σκυλιά, νυφίτσες, τίγρεις και πρόβατα. Τον εντυπωσίαζε μάλιστα η ποικιλομορφία στα τριχώματα. Αργότερα έμαθε να τα ξεχωρίζει από τις κραυγές τους, αλλά πάντα γελούσε στην ιδέα ότι τέσσερα πόδια περπατάνε μόνα τους.
Με τη Βούλα είχαν γνωριστεί λίγο καλύτερα και δεν έκρυβε τη συμπάθεια του στο χαυλιόδοντα της. Ήταν «αριστερόχειρας» όσο αφορά στο χαυλιόδοντα, κάτι που την ξεχώριζε από τους υπόλοιπους ελέφαντες που βοσκούσαν τριγύρω. Ο Βλαντ έφυγε από τη Ρουμανία μόλις πριν από τρεις μήνες, όταν λόγω Δ.Ν.Τ. η κατάσταση στη χώρα έγινε ασφυκτική. Το ταξίδι στην Αφρική ήταν παιδικό του όνειρο – «τεράστια πόδια να περπατάνε», έλεγε μικρός – και όταν του δόθηκε η ευκαιρία να φύγει, την άρπαξε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αρκετά έξω από την Πραιτώρια, σε παράνομες εγκαταστάσεις συλλογής χαυλιόδοντα, ανέλαβε το πόστο του φονέα ελεφάντων. Ο μισθός ήταν παχυλός και οι ευκαιρίες για σαφάρι αρκετές. «Το ένα πόδι νίβει το άλλο και τα δυο τα άλλα δύο», έλεγε αστειευόμενος, καθώς τραβούσε το χαυλιόδοντα από τη σάρκα της Βούλας.
7 Responses to Φονέας Βλαντ
α ρε Μάνο με τα μηνύματά σου...πολύ σκληρό και δυνατό...αχ...και πότε θα'ρθει ο καιρός που θα γυρίσουν όλα "ανάποδα"...ή μήπως είναι ανάποδα?
Ανώνυμε,
έχουμε χάσει τον μπούσουλα. Τί είναι ανάποδα και τί όχι. Και τί είναι αυτό το ανάποδα; Και πότε δεν ήμαστε ανάποδα;
στη σχέση μας με τη φύση αναφέρομαι..δεν το'πιασα μάλλον..;προφανώς κάτι άλλο θες να πεις..μια απλή ιστοριούλα (;)
(το "ανάποδα" αφορά την εκδίκηση...και το άλλο, εκτός εισαγωγικών τη γ...μενη ανθρώπινη εκμετάλλευσή της)
Καλό σου βράδυ
(γράψε λάθος αν παρανόησα..)
Α μάλιστα. Ναι, προφανώς είχε και αυτή τη χροιά το κείμενο. Νόμιζα ότι αναφερόσουν στο ΔΝΤ!
Δεν ξέρω γιατί,αλλά η ιστορία σου μου θύμισε τους "Χτίστες" του Χειμωνά. Δεν λεω οτι μοιάζουν τα κείμενα ,λεω οτι εχουν κοινή προβληματική. Αν το διαβάσεις θα καταλάβεις..
Ε βέβαια,αφού ήταν από τη Ρουμανία τι περιμένετε;Στην Ελλάδα,με τα προγράμματα κοινωνικής προνοίας,οι άνθρωποι με prosopagnosia θεωρούνται ΑΜΕΑ και,όπως πχ προσλαμβάνουμε τυφλούς για τηλεφωνητές,αυτούς τους προσλαμβάνουμε για πολιτικούς.Τι να λέμε τώρα!
Τάκη,
δεν το έχω διαβάσει. Θα το ψάξω. Thanks!
Σελιτσάνε,
η προσωπαγνωσία στη χώρα μας μερικές φορές θα μπορούσε να αποτελεί τρόπο διαφυγής από όσα συμβαίνουν. Δε θέλω να ξέρω κανέναν τους!
Δημοσίευση σχολίου