[για σένα]

Τα πάνινα παπούτσια της ήταν σκονισμένα, μιας κι έπρεπε να διανύσει όλο το Bronx Park αυτό το απόγευμα που οι άερηδες δεν άφηναν ούτε έναν σκίουρο πάνω στα κλαδιά των δέντρων. Σε καμία περίπτωση δε θα επέλεγε να περάσει μπροστά από τα ελληνικά και ιταλικά εστιατόρια, τα κουρεία, τα μικρά ζαχαροπλαστεία και τα κρεοπωλεία έχοντας μώλωπες στο πρόσωπο. Ποιος θα τους άκουγε μετά. Θα γινόταν το θέμα της συνοικίας για μια βδομάδα. Περισσότερο θα πονούσε από τα επικριτικά και κοροϊδευτικά σχόλια δεξιά κι αριστερά παρά από τις δύο μπουνιές στο πρόσωπο. Ήταν η δεύτερη φορά που κατηγορηματικά δήλωνε στον οικογενειακό της φίλο και επικεφαλής του αστυνομικού τμήματος, ότι δε θα καταθέσει μήνυση εναντίον του συζύγου της. Και φυσικά καμία κουβέντα για διαζύγιο.

Φοβόταν για’κείνη και για τα παιδιά της. «Πώς μπορώ ν’αναλάβω τη φροντίδα τους όταν για μια ζωή έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα σ’αυτόν τον άνθρωπο;». Στηρίχτηκε ολοκληρωτικά πάνω του αφήνοντας τις μεγάλες της αγάπες, τη μουσική και την αγγλική φιλολογία. Περιστασιακά μόνο δίδασκε πιάνο σε δύο ελληνόπουλα της πολυκατοικίας, αλλά κι αυτό μέχρι να’ρθουν τα δίδυμα. Λίγο ο αλκοολισμός εκείνου, λίγο το δικό της αθώο φλερτ με τον συγγραφέα άρλεκιν του δεύτερου ορόφου, δεν άργησε η βία να μπει ανάμεσα τους. Στην αρχή μελάνιαζαν τα χέρια της, μετά η πλάτη, ενίοτε οι μηροί της. Ανεχόταν το ξύλο σε σημεία που μόνο αυτός και ο καθρέπτης της βλέπανε. Ο δυνάστης θυρωρός είχε τον απόλυτο έλεγχο της ζωής της. Εκείνη θα έκανε υπομονή μέχρι τα μικρά να κλείσουν τα δύο, το πολύ τα τρία, όπως έλεγε στη μάνα της. Πριν από λίγους μήνες τα δίδυμα κλείσανε τα πέντε και το ίδιο βράδυ πήγε μόνη της στο νοσοκομείο για υποτιθέμενη πτώση από σκάλα.

Το βράδυ έπεφτε κι εκείνη άφηνε πίσω της το αστυνομικό τμήμα κοιτώντας προς τη μεριά του πάρκου που βρίσκεται το σπίτι της και μαζεύοντας σε μια γωνιά του προσώπου της τα καστανά μαλλιά που άκομψα ανακάτεψε ο αέρας.

Βγήκε από την πόρτα του ασανσέρ μ’ένα ψεύτικο κόκκινο χαμόγελο που έμοιαζε σαν το πλέον κατάλληλο αξεσουάρ για το κόκκινο τζιν. Ο βηματισμός της στο διάδρομο διακόπηκε απότομα όταν τα δύο μικρά της της όρμηξαν πετώντας την μπάλα πίσω της. Το χαμόγελο, που είχε φορεθεί ήδη από το σβήσιμο του αριθμού 6 στο ασανσέρ, πλέον έβγαινε αβίαστα. Όπως αβίαστα βγήκε και το δάκρυ στα δυο της μάτια. «Γιατί κλαις, μαμά;» ήταν η ερώτηση για να δοθεί η απάντηση «σκόνη από το πάρκο, αγάπη μου».