Άφησε τη βελόνα με τη μακριά, παχιά κλωστή των 21cm να κρέμεται στο πλάι του θώρακα του και πήγε προς το δέντρο. Έβγαλε τα κινέζικα φωτάκια από την πρίζα και αφού τα ξεστόλισε από το μισό δέντρο, τα τύλιξε γύρω από την παχιά κλωστή, που πλέον είχε γίνει ένα με το χριστουγεννιάτικο στολισμό του πανάκριβου γραφείου του. Ο ύπουλος, τσιριχτός ήχος τους – που της θύμιζε τη γυναίκα του – την εκνεύριζε τόσο που είχε σκεφτεί να τα τυλίξει γύρω από το λαιμό του πολύ πριν το συμβάν.
Μερικά λεπτά νωρίτερα ο πρώην συνδικαλιστής, νυν δήμαρχος κι εσαεί κομματόσκυλο απαίτησε από τη νεαρά εργαζόμενη να αποφασίσει αν επιθυμεί απόλυση ή μετάθεση σε άλλη πόλη. Αδυνατούσε να πιστέψει τί της ζητούσε. Πώς γίνεται ο άνθρωπος που τη διόρισε στη θέση αυτή να ξεχνά τον προσωπικό της αγώνα για την επικράτηση του στις δημοτικές εκλογές και τις τουλάχιστον εικοσιμία οικογενειακές ψήφους που του έφερε – υπολογισμένες μία προς μία. Και τα δύο πηδήματα στα μουλωχτά, όταν ήταν πιεσμένος από το κόμμα. Η υπεροχή του δημάρχου στη λαμογιά έναντι της υπαλλήλου του έδινε το δικαίωμα αυτοπροστασίας και σουταρίσματος άλλων παρακείμενων αντί εαυτού. «Για την εξυγίανση του κράτους», της έλεγε καταπίνοντας ατεμάχιστο τον τρίτο κουραμπιέ.
«Μία για το κράτος... Μία για το δημαρχείο... Μία για την Ε.Ε... Μία για το Δ.Ν.Τ...», ψιθύριζε καθώς έραβε την κοιλιά του με τη βελόνα. Το υπνωτικό δούλεψε άψογα και δε δυσκολεύτηκε να τον τοποθετήσει πάνω στο περσικό χαλί του γραφείου του. Τον γέμισε με όσους κουραμπιέδες βρήκε στο μπουφέ του, δεκατέσσερις για την ακρίβεια – μετρημένους έναν προς έναν– και συν τους τουλάχιστον άλλους επτά που είχε στο στομάχι, έφτασε τόσο τον αριθμό των ψήφων όσο και τις φορές που αναγκάστηκε να χώσει το κεφάλι της ανάμεσα στα πόδια του κάτω από το μπαρόκ γραφείο. Ήταν σίγουρη πως αυτός ο πολιτικός ανήρ δε θα την εξαπατούσε όπως ο προηγούμενος από το αντίπαλο κόμμα. «Μα είναι αριστερός αυτός», έλεγε από μέσα της, όταν τον παρακολουθούσε να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των σταζιέρ σε εκπομπή τοπικού καναλιού.
Η νεαρή αριθμολάγνα λογίστρια έφυγε από το γραφείο του δημάρχου, από τον μέχρι πρότινος χώρο εργασίας της, κατευθυνόμενη προς το αεροδρόμιο. Αποφάσισε να δώσει μόνη της μετάθεση στον εαυτό της. Σε λίγες ώρες πετούσε για Κωνσταντινούπολη, όπου θα αφοσιωνόταν στη μέγαλη της αγάπη, τον χορό της κοιλιάς. Ονειρευόταν να πρωταγωνιστήσει κάποια μέρα σε τούρκικο σίριαλ που θα προβαλλόταν στην Ελλάδα για να τη δουν οι υπόλοιπες από το γραφείο και να σκάσουν από τη ζήλεια τους. Ο γεμιστός νεκρός πλέον δήμαρχος βρισκόταν κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, δίπλα στο μικρό Χριστούλη της φάτνης. Λίγα εκατοστά δίπλα – εικοσιένα για την ακρίβεια – στεκόταν η ευχετήρια κάρτα που του είχε στείλει ο Πρόεδρος: «ευτυχισμένο το 2011, μαζί και στους νέους αγώνες που θα ρίξουν φως στον τόπο».
