[CEOs]
Έβρισε τον κολλητό του για καληνύχτα, έφτυσε και ξεκίνησε να περπατά για το σχολείο. Ο τσιγαρόβηχας τον ενοχλούσε σε όλη τη διαδρομή, αλλά ποιος έφηβος θα’δινε σημασία σ’αυτό στις μέρες μας. Κινητό απέκτησε στα 10 του, κατέβασε ταινία για πρώτη φορά στα 11 και ξεκίνησε το κάπνισμα στα 12. Στα 14 πήδηξε την Αντριάνα και λίγους μήνες μετά πήγε για πρώτη φορά σε ψυχολόγο – όχι πως έφταιγε η Αντριάνα γι’αυτό, όχι. Τα συμπτώματά του δε θα πήγαιναν μάλλον σε ψυχολόγο έναν έφηβο της δεκαετίας του ’80. Δεν ήξεραν τότε βέβαια. Δεν είχαν facebook. Κακώς θα μου πείτε βέβαια, δεδομένης της εξέλιξής του. Φαίνεται πως τότε ό,τι δεν έκανε θόρυβο, καταπινόταν με το σάλιο.
Στα 16 του σήμερα τσακώνεται με τον πατέρα του καθημερινά. Άσχημοι καυγάδες που μετατρέπουν για λεπτά της ώρας το σπίτι σε πάγκο λαχαναγοράς. Αλλά δεν είναι ο γιος που τ’ακούει. «Μη μου λες να βρω δουλειά μαλάκα, εσύ που είσαι άνεργος 4 μήνες. Δεν κοιτάς πώς έχεις καταντήσει τη μάνα μου». Η μάνα του: 50-λίγο, όχι πολύ καλά βαμμένο μαλλί, τριχρωμικό θα’λεγα με τη λευκή ρίζα να καθορίζει την πολικότητα της τρίχας, καλοστεκούμενη κατά τα άλλα. Η μάνα, όχι η τρίχα. Παντρεύτηκε τον πατέρα του μικρού στα 34 της, όσοι ήταν τότε και οι υπάλληλοι της κλωστοϋφαντουργικής που διηύθυνε ο πατήρ φαμίλιας. Η δύσμοιρη μάνα δε μιλά. Φοβάται. Την αντίδραση του πατέρα ή του γιου. Νιώθει σαν πολεμική ανταποκρίτρια στο σαλόνι της. «Κανονικά θα πρέπει να μας πληρώνετε μέχρι να πεθάνετε με τέτοιο χρέος που μας φορτώσατε», συνέχιζε ο μικρός προσθέτοντας βαρύγδουπες πολιτικές προτάσεις στο διάλογο για την αναδιάρθρωση του χαρτζιλικιού. Στα 16 του το παιδί τί να ξέρει βέβαια. Ό,τι έμαθε στην κατάληψη ότι ξεσηκώνει τα πλήθη.
Ο 16χρονος Παναγιώτης διευθύνει δική του επιχείρηση, στα χνάρια του απολυμένου πατέρα του. Είναι υπεύθυνος επιχειρήσεων της συμμορίας DoNotTalk που δραστηριοποιείται σε τουλάχιστον 2 υποβαθμισμένα προάστια των Αθηνών. Αδυναμία της μη κυβερνητικής DNT τα παιδιά μιας ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας, των εργαζομένων. Εργαζομένων: ανθρώπων που έχουν ακόμα εργασία δηλαδή. Η λογική της στοχοποίησης βασίζεται στην αντίληψη ότι οι άνθρωποι αυτοί οφείλουν να μοιραστούν τους καρπούς της εργασίας τους με τους ανέργους που υφίστανται τις αδικίες του καπιταλιστικού συστήματος. Πολιτικά αφορισμένος και άρα απενοχοποιημένος ο ιδεολογικός πυρήνας της συμμορίας επιτρέπει στον Παναγιώτη να δίνει εντολές στους υποτελείς συμμαθητές του δίχως ίχνος τύψης.
Ο 15χρονος Αλέκος έφτυσε (αίμα) και ξεκίνησε να ψάχνει τα επείγοντα του νοσοκομείου. Πήγε εκεί με «σπασμένα μούτρα». Αρνήθηκε να καταβάλλει τη μηνιαία συνδρομή του στη DNT. Το κινητό και το mp3 player του έδωσαν στιγμιαία το δικαίωμα να αποχωρήσει από το μπλόκο της επιχείρησης, όχι όμως και η γλώσσα του. «Γαμιέστε μαλάκες, εσείς και οι τράπεζες». Ο παραλληλισμός της DNT με τις τράπεζες ερέθισε ανεπανόρθωτα (για τον Αλέκο) τα μέλη της. Ο νεαρός «αντιεξουσιαστής του προαυλίου» θα επιστρέψει στο σπίτι εντός ολίγων ημερών. Και θα μείνει μάλλον εκεί για κάποιο διάστημα μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα στο σχολείο. Μέσα στην ατυχία του στάθηκε τυχερός πάντως, αφού βρήκε την «καλύτερη ψυχολόγο» της περιοχής. Η μάνα του Παναγιώτη την πρότεινε στη μάνα του.
4 Responses to Διευθυντής στα 16
Σύντεκνε,
αν υποψιαστώ πως ο δικός μου, "ζαχαροτρανεμένος", αναπτύξει τέτοια συμπεριφορά...ένα σου λέω, σε ψυχολόγο δε τον στέλνω, θα του πιω το αίμα με καλαμάκι.
Call me Merkel, frau-Merkel!!!
:)))
Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες, η πόση αίματος διά του καλαμακίου αντεδείκνυται σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο σκύλος μου φαίνεται αλητάκος, ο μικρός μια χαρά!
Φιλιά Frau ;)
Ανατριχιαστικά ρεαλιστική η ιστορία σου, καλέ μου ντάκτερ.
Αναρωτιέμαι σε πόσες γειτονιές συμβαίνουν πράγματα που θυμίζουν και μοιάζουν αρκετά με όσα περιγράφεις.
Το ηθικό κομμάτι του κειμένου δεν το συζητώ εδώ, μόνο τις εκφάνσεις μιας τρομερής βίας και των συμπτωμάτων/αποτελεσμάτων της σκέφτομαι.
Και επιμένω, ανατριχιαστικό κείμενο.
Τα σέβη μου :)
Τελευταία με αφορμή τη συζήτηση που έχει προκύψει για το bullying συνειδητοποιώ και θυμάμαι πόσο σκληρή είναι η κοινωνία των παιδιών. Πίστευα μέχρι πρόσφατα ότι το φαινόμενο των συμμοριών είναι αθηναϊκό "προνόμιο", αλλά διαπιστώνω πως κι άλλες ελληνικές πόλεις έχουν αντίστοιχα κρούσματα. Και αναρωτιέμαι πόσο ώριμη μπορεί να είναι η ενήλικη κοινωνία αυτών των παιδιών.
Χαιρετώ :)
Δημοσίευση σχολίου