Την προηγούμενη Τετάρτη συνειδητοποίησε ότι βαρέθηκε τον εαυτό του. Κάθισε σε μια καρέκλα στη μέση του σαλονιού δίπλα σε μια πεταμένη εφημερίδα και κοιτούσε τα δυο του χέρια. Θυμήθηκε άλλα χέρια που τα δικά του είχαν αγγίξει, χαρτιά που πρόσφατα είχε σκίσει και πετάξει στα σκουπίδια, ψηφία τηλεφώνου που τα δάχτυλα είχαν ενώσει, δόντια απέναντι που τα δάχτυλα είχαν δαγκώσει, ωμό κρέας που είχαν σηκώσει, ξένα στήθη που οι παλάμες πάνω τους είχαν συρθεί, πλήκτρα υπολογιστή που σε σειρά είχαν πιέσει για να σχηματίσουν λέξεις όπως «μου λείπεις», «γύρνα πίσω», «κλείνω εισιτήριο κι έρχομαι». Ο ήχος του μολυβιού τον τράβηξε από τα χέρια του.
Τρίτη. Χορεύει μόνος στο υπνοδωμάτιο του. Κοιτάζεται στον καθρέπτη και χαμογελά. Απλώνει στο κρεβάτι τα ρούχα που θα ντύσουν τη θλίψη του. Ή μήπως όχι τη θλίψη; Δεν ξέρει. Χορεύει. Η οθόνη του τηλεφώνου είχε σβήσει λίγα δευτερόλεπτα πριν. Κοιτούσε από μακριά τ’όνομα που χανόταν βαθιά μέσα στο γυαλί και άναψε αυτός τώρα. Έλαμπε, φωτεινός, χορευτής, χαρούμενος. Φοβήθηκε ότι αύριο θα κάτσει σε μια καρέκλα στη μέση του δωματίου, θα πετάξει την εφημερίδα στο πάτωμα, θα ξεκινήσει να κοιτάζει για ώρα τα χέρια του και θ’αναπολήσει ό,τι αυτά έχουν κάνει τα τελευταία 24ωρα. Και ότι τότε πάλι ο ήχος του μολυβιού του ψυχιάτρου θα τον αποσπάσει από τις σκέψεις του.
Την Πέμπτη το μεσημέρι επιστρέφοντας σπίτι με το αυτοκίνητο αποφάσισε ότι βαριέται τους ανθρώπους περισσότερο απ’ό,τι βαριέται τον εαυτό του. Λογικό σκέφτηκε· εφ’όσον βαριέται τον εαυτό του που σήμερα Πέμπτη θεωρεί ένα τίποτα, πώς να μη βαριέται το σύνολο απ’το οποίο ο ίδιος προήλθε; Καθησυχάστηκε με το συλλογισμό του και άλλαξε ταχύτητα. Φλέρταρε με την τρέλλα του έχοντας ως καβάτζα τη λογική των άλλων. Τον γοήτευε η λεπτή κλωστή ανάμεσα τους, που τα δέκα του δάχτυλα συχνά γαργαλούσαν παιχνιδίζοντας. Τί σημασία όμως έχουν όλα αυτά, είπε. Σήμερα είναι Παρασκευή. Ή μήπως Τετάρτη;
Δημοσίευση σχολίου