Χάπινες

Την άμμο, το νερό, το χορτάρι και το γυαλισμένο ξύλο κάτω απ'το κρεβάτι να'κρυβα.

Τα χειροπιαστά που άγγιξαν τα πόδια σου και φεύγοντας άυλα τα βάφτισες.

Τ’αυτόγραφα που χάρισες σε καθετί που τις συναντήσεις μας σημαιοστόλισε.

Τα όχι που άρθρωσες μα εκείνα ναι φωνάζανε.

Όλα μαζί σε ένα κουτί πρώτων βοηθειών θα τα ρίξω.

Να παίρνω ένα ναι και λίγο ιδρωμένο χορτάρι για φάρμακο τα πρωινά που ξυπνώ απ’τ’όνειρο, μα λείπεις για να το συνεχίσω ξύπνιος.

Γιατί είμαι άρρωστος κι έχω το ακαταλόγιστο.

Γιατί έχω μήνες να προσέξω τί μου λες και ίσα που θυμάμαι τη φωνή σου.

Γιατί τα λόγια σου μου’ναι πριβέ συναυλία σε υπόγεια σκηνή και σκηνή θερινού σινεμά το πρόσωπό σου.

Κι εγώ απόψε είμαι πάλι εδώ, ο άρρωστος εκείνος που τη δόση του θέλει μα όχι και τη γιατρειά του.

[για σένα]