Δεν έχουμε
πεινάσει ακόμα όσοι χρειάζεται και όσο πρέπει. Οι κάδοι είναι ακόμα ατομικοί
και τις ουρές τις βλέπεις στις εφορίες. Γιατί στις μέρες των αριθμών και όχι
των λέξεων όλα ποσοτικά είναι.
Κρίσεις πανικού
όχι όσες πρέπει. Αυτοκτονίες όχι όσες πρέπει, όχι τόσο κοντινά όσο θά’θελε η
οργή. Τον λεβέντη παππού που κάλυπτε το σεντόνι του φορείου και πέθανε
επειδή δεν μπορούσε ν’αγοράσει τα χάπια για την καρδιά δεν τον είδαν πολλοί.
Αρκετοί βέβαια είπαμε «και πού’σαι ακόμα», αλλά όχι και τόσοι μάλλον.
Κόλλησα στον
τοίχο μου ένα μεγάλο, λευκό χαρτόνι για να τα σημειώνω όλα αυτά. Για να
«υπολογίσω». Για να «εκτιμήσω» το κατώφλι του ξεσπάσματος και να «αναλύσω» το
πολυπαραγοντικό του πράγματος. Πόσα απ’όλα αυτά θα χρειαστούν, ώστε να ξέρουν
και οι επόμενες γενιές πόσοι «πρέπει» να πεθάνουν για τους πολλούς.
Για να γνωρίζουν
δηλαδή πόσα σαπισμένα πέταλα γεννούν έναν κήπο.
Δημοσίευση σχολίου