Βρυχάται η γη, βρίζει και αναθεματίζει
ήρθε η ώρα μας;
λες, επιτέλους;
βλέπεις το ρολόι
με γουρλωμένα μάτια
σηκώνεσαι, κερδίζεις
δυο φιλιά, τα πρώτα της νέας σου γέννησης
-κερδίζουμε ήδη,
σου λέω, άσε με να γευτώ το στήθος σου μια τελευταία φορά πριν βγούμε στον κόσμο-
αρπάζεις το κοντάρι,
ένα μπουκάλι νερό, το μααλόξ
σβήνεις την
ημερομηνία που ένα αόρατο χέρι με κρύο μολύβι
πάνω στην ταυτότητα
σου έγραψε
και λίγο πριν φτάσεις
στην είσοδο του γλυκόπικρου χάους
η πόρτα του
σπιτιού σφραγίζει εκκωφαντικά τον ενθουσιασμό σου,
ρίχνοντας και
τους εκκρεμείς λογαριασμούς απ΄το αυτοσχέδιο τραπεζάκι
η ημερομηνία
λήξης σου αυτόματα χαράσσεται πάλι
πάνω στο πλαστικό
της αστυνομικής ταυτότητας
σεισμός ήταν, όχι
ξεσηκωμός
άραξε
Δημοσίευση σχολίου