Όπου κι αν τα μάθια μου πλανέψω, όποια γη τα πόδια μου κι αν πατήξουν, όσες ξένες χέρες και ν’αγγίζω, ό,τι μουσικές ξενικές κι έμμορφες τ’αυτιά μου να γροικούν, σε τούτα δω τα χώματα αδερφέ να με σκορπίσεις.
Πρώτα το κλάμα τσ’αγάπης κ’έπειτ’αυτό τση λύρας τα στερνά μου ακούσματα θέλω γω να’ναι. Σκιά των Αστερουσίων το βαγιοκλαδισμένο μου καθελέτο να δροσίζει κι αλάτσι του Λιβυκού τον κρόκο να τον καίει.
Μηδέ πλούτη και δόξες, μηδέ μεγάλες τύχες μη μου πέψει η μοίρα, αν είναι ετούτη δω τη γη για πάντα ν’αφήκω κι η ψυχή μου απ’αλλού ν’ανεπεταρίξει. Κι αν είναι τούτο δω το θέλημα ποτέ του να μη γίνει, καλλιά ντελόγο να μου πάρεις τον αέρα που φυσώ.
βαγιοκλαδισμένο=περιποιημένο
καθελέτο=νεκροκρέβατο
πέμπω=στέλνω
ανεπεταρίζω=ανοίγω τα φτερά μου και πετώ
ντελόγο=αμέσως
Crocus sieberi sieberi: ενδημικός κρόκος της Κρήτης που συναντάται κυρίως την άνοιξη κοντά σε περιοχές που λιώνει το χιόνι
Δημοσίευση σχολίου