[χικ]
Λόγια λατρείας και προσήλωσης απόψε αποφάσισα να μη λάβεις.
Γιατί απ’το αγαπημένο μου ερωτικό τραγούδι μία μία τις νότες έσκισες.
Τόσο καθημερινό που το’κανε η όψη σου ν’αντηχεί, ποτέ δε θα στο συγχωρήσω.
Ας πιούμε όμως σε κάτι τούτο το βράδυ του κόκκινου Νοέμβρη, που μέρες απ’τον Οκτώβρη θα’πρεπε ανένοχα να’χει κλέψει:
στους δισταγμούς.
Στο γλυκό σου δισταγμό πάνω από το πρωινό φιλί, όταν νόμιζες ότι ακόμα κοιμάμαι.
Στον εφηβικό μας δισταγμό – που ασπίδα μου θυμίζει στο σκοτάδι – ν’ακούσουμε τον εαυτό μας να αρθρώνει λέξεις δύσκολες, βαριές, απελευθερωτικές, που παράθυρα ανοίγουν και κουρτίνες στο τέρμα σπρώχνουν.
Στο δισταγμό της μάνας τύχης που καιρό τώρα ήθελε να σιγουρευτεί ότι οφείλει στο διάβα μου να σε ρίξει.
Στην υγειά σου λοιπόν...
