[πόσο...]
Τόσα...
Τόσα, που θέλω να σου πω είν’αυτά, που στο μυαλό πλημμύρα φέρνουν.
Και ό,τι μικρό τ’αυλάκια του πότιζε, μ’ορμή μακριά τώρα το διώχνουν.
Ξέρεις, είναι κάποιες αγκαλιές που τόσο μισές μου φαίνονται.
Γιατί παρά τη δύναμη τους, τα δέρματα μας δύο μένουν.
Και πανικοβάλεσαι. Και απορείς γιατί και τόσο...
Πόσο...
Πόσο πολύ τρέμουν τα δάχτυλα τώρα που σου γράφω.
Δάχτυλα μετανάστες που στα δικά σου γυρίζουν για ουσία και πατρίδα.
Τότε που ο νους τα μάτια παρακαλά,
τις πρώτες αχτίδες με μανία να τις κλέψει
και στα δικά σου μέσα για καλημέρα να τις ρίξει.
Δημοσίευση σχολίου