Δάγκωμα του αριστερού αυτιού, δάχτυλα μέσα στα μαλλιά και η πλάτη σου στο
στήθος μου. Πιέζεις τα δυο μου γόνατα και τινάζεσαι ψηλά γεμίζοντας με άμμο. Γελάς
δυνατά και με προκαλείς να σε κυνηγήσω. Τρέχεις και πετάς με τα πόδια σου άμμο και
παρακολουθώ εκατοντάδες κόκκους να κατευθύνονται πάνω μου. Ανοίγω τα χέρια και
χώνομαι μέσα τους, ταξιδεύω στο χωροχρόνο σου και νιώθω τη γεύση σου να ποτίζει
τα χείλια μου. Νιώθω ρε. Νιώθω ό,τι θα μπορούσα να νιώσω με τις αισθήσεις μου μέχρι
να νιώσω ότι είναι λίγες για να σε νιώσω όσο θα’πρεπε. Γιατί δίπλα σου όλα είναι
στο πρέπει. Πρέπει να σε αγγίζω και να σε ζω, έπαψε προ καιρού να’ναι ζήτημα
επιλογής. Αρθρώνω μεγαλύτερες προτάσεις για να μπορέσω σ’ένα μόνο ανοιγόκλειμα
της προσοχής σου να συμπεριλάβω όσα θέλω να σου πω. Καταργώ τις τελείες και μιλάω
με απέραντες αλληλουχίες κομμάτων. Και στο τέλος, πάλι και μόνο εσύ. Ένα τεράστιο,
τρομακτικό, επιβλητικό θαυμαστικό.
!
Δημοσίευση σχολίου