Να δαγκώσω τα χείλια σου, να τα ξεράνω, να κλέψω ό,τι σάλιο άπλωσες πάνω
τους και να πετάξω μέσα του τη σχεδία που θα σε φέρει πίσω στην αμμουδιά. Γιατί
πολύ μου πάει ο ιδρώτας σου πάνω μου και όσο λείπεις νιώθω ντεμοντέ. Να βγάλω
τα πετραδάκια από τα μαλλιά σου και να τα κρύψω σε σκιερές γωνιές δίπλα σε
τσαλακωμένα τσιγαροκούτια, για να σου κάνω βουντού. Ν’ανταγωνίζονται τα μαγικά
μου τα δικά σου και να ηττώνται πανηγυρικά. Να χαράξεις με τα νύχια σου στην
πλάτη μου το δρόμο που τυφλός και άλαλος θα βαδίσω μέχρι να σε συναντήσω πάλι.
Να’ρθεί ο χειμώνας και τα δάχτυλα μου βγαίνοντας από τα μαλλιά σου να ελευθερώνουν
τα πετραδάκια του περασμένου Μάη. Να μυρίζει ακροθαλασσιά η χοντρή σου κουβέρτα
και αλατισμένο βράχο οι σχισμές της παλάμης σου. Να’χω τη γεύση του ηλιοκαμμένου
σου ώμου μυστική συνταγή στο ντουλάπι της κουζίνας. Να μου κάνεις τους
χειμώνες καλοκαίρια και το χρόνο μου δίχτυ στιγμών.
Search
αρχείο
-
►
2014
(7)
- ► Φεβρουαρίου (1)
-
►
2013
(13)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
▼
2012
(59)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (5)
- ► Φεβρουαρίου (9)
- ► Ιανουαρίου (5)
-
►
2011
(32)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (3)
Δημοσίευση σχολίου