Να χαζεύαμε φωτογραφίες από άδειες, μεγάλες πλατείες που περπατήσαμε ξημερώματα
και λιθόστρωτα δρομάκια πίσω από οικογενειακούς φούρνους που είδαμε ν’ανοίγουν
και πρώτοι εμείς τις μυρωδιές ρουφήξαμε. Και μετά να μπερδέψουμε την ερωτική
μας διάθεση με την αγωνιστική. Να μην ξέρουμε αν θέλουμε να κάνουμε έρωτα δίπλα
στον κρύο, βραδινό βράχο ή να χτυπήσουμε τα κουδούνια και να βγουν όλοι στους
δρόμους. Να γίνει πραγματικότητα η ευχή σου, θυμάσαι; «Να δεις που ο κόσμος
είναι μέσα στα σπίτια και περιμένει απλά το κουδούνι. Στέκεται δίπλα στο
θυροτηλέφωνο περιμένοντας. Δε θα ρωτήσει ποιος και γιατί. Θα πάρει απλά το
διπλανό του και θα κατέβει στο δρόμο. Περιμένει το σύνθημα, το σινιάλο απ’το
θορυβώδη δρόμο. Το κουδούνι-φάρσα που χτυπούσαμε παιδιά και τρέχαμε μακριά και
κρυβόμασταν πίσω από αυτοκίνητα περιμένοντας να κόψουμε αντιδράσεις, λόγια και
μορφασμούς, το ίδιο αυτό κουδούνι της παιδικής ηλικίας να γίνει όπλο ξεσηκωμού.
Τώρα άλλωστε είναι κι ευκολότερο: τα δάχτυλα είναι μεγαλύτερα και τα πόδια δε
χρειάζεται ν’ανασηκωθούν για να φτάσουν». Ναι, να γίνει πραγματικότητα η ευχή σου,
ζωή μου, και δε θα σου το χαλάσω διαφωνώντας για το πού στέκεται ο κόσμος. Να
σταματήσεις να βλέπεις τους φίλους σου να μαζεύουν από απόγνωση, κάθε μήνα όλο
και πιο σκυφτούς με χέρια δυσκίνητα και χείλια ερεθιζόμενα μόνο απ’τα
απαραίτητα. Με το’να χέρι στη βαλίτσα και τ’άλλο στο λαιμό που πνίγεται. Χτύπα
το κουδούνι, έλα, κι εγώ θα κρυφτώ πίσω απ’τ’αμάξι και θα σε καμαρώνω.
Στους φίλους μου
Δημοσίευση σχολίου