Μου λέγανε κάποτε για απόκρημνα βουνά με δέντρα αρχηγούς στο γλέντι και ποτάμια
πρώτα στο χορό κι έλεγα, έλα τώρα, ψέματα. Λίγο μετά, κάπου εκεί μεταξύ λασπωμένου
ποδηλάτου και μώλωπα στο μάγουλο, μου είπαν για ανθρώπους μηχανές που πετάνε με οδηγό
τα φώτα των καραβιών και τη νύχτα ξυπνάνε στα γραφεία τους κι έλεγα, έλα τώρα,
παραμύθι. Όταν βγήκα απ’το γραφείο, ήρθαν πάλι και μου είπαν για θάλασσες χωμένες
στη στεριά και για αμμουδιές στα πεζοδρόμια των βιαστικών πόλεων και είπα, έλα
τώρα, ψέματα. Σήμερα εδώ, μεταξύ φθοράς και φθήνιας, ψυχών λερωμένων και άγριων
ανθρώπων, ήρθες να μου πεις ότι απλά υπάρχεις και λέω, έλα τώρα, ψέματα.
Search
αρχείο
-
►
2014
(7)
- ► Φεβρουαρίου (1)
-
►
2013
(13)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
▼
2012
(59)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (5)
- ► Φεβρουαρίου (9)
- ► Ιανουαρίου (5)
-
►
2011
(32)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (3)
Δημοσίευση σχολίου