Τη ροδιά η αποχέτευση τη μεγάλωσε/
Εκεί τη φύτεψε στα έντεκα του. Στο τέλος της αυλής, μόλις που άρχιζε να
κατηφορίζει για το μποστάνι και ν’ανηφορίζει για την εφηβεία. Έτσι είχε τη
φροντίδα όλης της οικογένειας δίχως το ξόδεμα συνειδητού ενδιαφέροντος. Το
καμάρι του κηπουρού και ο φθόνος του κήπου έγινε η ροδιά. «Μα πόσο νόστιμα»,
«πόσο ζουμερά» και «πόσο κόκκινο σ’αυτά τα ρόδια».
Όσο για τον κορμό της, βοήθησαν πολλοί – συγγενείς, φίλοι, έρωτες και
επισκέπτες – να γίνει τόσο παχύς που αγκαλιές δυο παιδιών δεν τόν’πνιγαν και
τόσο δυνατός που για γαργάλημα πέρασε το κρέμασμά του απ’τα κλαδιά της.
/κι ένα ρόδι πέφτει ελεύθερα στον ουρανό
4 Responses to Κι ένα ρόδι πέφτει
Σε ποιανού κεφάλι άραγε θα φτάσει να απλώσει τον καρπό του? ;)
*μ'αρεσε πολύ ο νέος σχεδιασμός του 'σπιτιού' σου...
Όπου έπεσε, έπεσε
Σ'ευχαριστώ
Μου γέμισες τη μέρα με γεύση και χρώμα :) Ξέρεις εσύ.
Φχαριστώ μικρέ θαυματοποιέ!
Η μέρα από μόνη της είναι γεμάτη χρώματα.
Εγώ σε μια γωνίτσα κάθομαι :)
Δημοσίευση σχολίου