Πέτα το τσιγάρο στο πάτωμα και σταμάτα να μιλάς. Με χόρτασαν τα λόγια σου. Εδώ και δύο ώρες προβάλλεις το εγώ σου πάνω μου. Λες και δεν το αγαπώ αρκετά από μόνος μου για να θέλω να το κάνω δικό μου. Αφού ξέρεις. Το γνωρίζεις, έτσι δεν είναι; Το γνωρίζεις. Βούλωσ’το. Σκάσε ρε, πώς να στο πω αλλιώς; Πρέπει πάλι να βάλω το πρόσωπό σου στα δυο μου χέρια μέσα και να το φιλώ. Μόνο έτσι φιλιώνεις εσύ με τη σιωπή. Γιατί κατά τ’άλλα την απολαμβάνεις μόνο όταν περιμένεις να ξετυλίξω τις ενοχές μου στο δωμάτιο. Έχω κάνει τη συγγνώμη μου ζωή μας και από λέξη στα χείλη και τη γλώσσα τη βλέπεις χαραγμένη στα δάχτυλα και τα μάτια μου. Και σκέψου, σε παρακαλώ, μόνο τί σου ζήτησα. Ξέρω ότι δεν μπορείς ακόμα να με συγχωρέσεις, και ότι όλα πάνω σε χάρτες λογικής τα σχεδιάζεις. Λογική όμως ήθελε κι αυτό που μόλις σου ζήτησα. Γιατί πάτωμα είπα γαμώτο και όχι κουβέρτα.
Δημοσίευση σχολίου