Κλείσε την. Κλείσε την τη ρημαδιασμένη. Την έκλεισε. Το φως από την κλειστή τηλεόραση συνέχιζε να γλείφει τα κάδρα του κατά τ΄άλλα σκοτεινού σαλονιού. Νόμιζε ότι θα ήταν εύκολο και ανώδυνο. Όχι μόνο γελάστηκε, αλλά την άκουσε να γελάει κιόλας. Περισσότερο μάλιστα όποτε τον άκουγε να την αποκαλεί «χαζοκούτι». Το χαζοκούτι ήταν αυτό που του δημιούργησε φρούδες ελπίδες και πλαστικές ανάγκες. Ήταν αυτό που τον συντρόφευε τα βράδια που τολμούσε ν’απαρνηθεί την κοινωνική του φύση φοβούμενος το κόστος της αλληλεπίδρασης. Μικρός είχε γράψει σε μία έκθεση στο σχολείο, ότι η τοποθέτηση μιας τηλεόρασης στο σπίτι μιας οικογένειας ισοδυναμεί με αθόρυβο άνοιγμα στην κόλαση. Το πόσο φίλος είχε γίνει με τον διάβολο μόνο αυτός και κάτι άλλα εκατομμύρια υπηκόων το έμαθαν τελικώς.
Ο πανικός τον έκανε να πατήσει το off. Ο πανικός της άδειας τσέπης, της πληγής στο πόδι που απαιτεί πλέον χρήμα για να κλείσει, της απάθειας απέναντι στα ρακένδυτα παγκάκια, της αλλαγής βλέμματος τη στιγμή που σωριάζεται το νηστικό ανήλικο στο ίδιο σχολείο που παλιότερα ο ίδιος έγραφε εκθέσεις για τη φτώχεια, τον ατομικισμό και την κοινωνική αποξένωση. Ο πανικός της μετανάστευσης ως λύσης που του ήρθε συστημένη, όταν εκείνος αμέριμνος έβλεπε ποδόσφαιρο στο κουτί. Κουτί, όχι χαζοκούτι, πλέον ήξερε. Πόσο μικρός ένιωσε, όταν αντιλήφθηκε ότι είναι απλά ένας αριθμός που αγχώνεται για την επίτευξη άλλων αριθμών, για μια ζωή μεταξύ προσήμων συν και πλην, ποτέ επί. Θυμήθηκε το βράδυ της κρίσης πανικού μετά το δελτίο ειδήσεων. Έπαιρνε βαθιές εισπνοές που σπρώχνανε όλο και πιο βαθιά μέσα του ποσοτικά ελλείμματα και συναισθηματικές υφέσεις. Ιδρώτας, δύσπνοια, απώλεια όρασης, ταχυκαρδία, όλα εκεί δίπλα στο πατημένο τηλεκοντρόλ. Πανικοβλήθηκε, όχι επειδή δε ρωτήθηκε ποτέ ο ίδιος, αλλά επειδή δε νοιάστηκε να ρωτήσει αυτός.
Το φως της τηλεόρασης, αν και κλειστής, παρέμενε στο δωμάτιο. Θα μείνει εκεί για μέρες, αλλά μην πανικοβάλεσαι. Ο άνθρωπος, το βιβλίο και ο δρόμος βοηθάνε στον εξορκισμό. Δεν κλείνουν εύκολα τα παράθυρα στην κόλαση, βλέπεις.
