Όσο μεγαλώνεις, νιώθεις μεγαλύτερη συμπόνοια για τους ηλικιωμένους. Ξέρεις, ότι σύντομα θα’σαι μέλος της μεγάλης τους ομάδας, αν και με διαφορετικά μέλη τότε. Και θα κλαις μόνος σου, όπως κι αυτοί κάθε φορά που κλείνει το εγγόνι την πόρτα έχοντας πει πρώτα «αντίο, παππού». Με το φόβο ότι μόλις άκουσες για τελευταία φορά αντίο από το μικρό πλασματάκι που μέρες ζωής σου χαρίζει όποτε το συναντάς. Έτσι δεν είναι, καλέ μου Πέτρο;
Ήσουν μικρός ακόμα, όταν μόνος σου είχες βρει το λόγο που η γιαγιά σου είχε τόσες ζάρες και ρυτίδες στο πρόσωπο. Έπρεπε κάπως να κυλάνε τα δάκρυα μακρυά από τα μάτια, μου’χες πει. Τα θυμάσαι τα ρυάκια του χρόνου, έτσι δεν είναι; Τυχερός είσαι που κρατάς ακόμα στις δυο σου χούφτες αναμνήσεις πολλών χειμώνων. Γιατί ο άρρωστος παππούς τις έχασε, Πέτρο μου. Κάθε μέρα λευκό χαρτί γι’αυτόν. Μόνο το μολύβι που χαράζει τις καθημερινές του σκέψεις κι ανησυχίες είναι ίδιο. Ο μπούσουλας αυτός, που όπως τον έκανε να δίνει άδολα το φαγητό του στον γδαρμένο που πεινούσε περισσότερο από τον ίδιο στο νησί της εξορίας, έτσι τον έκανε και ν’αφήσει τη γυναίκα του ξαφνικά ένα βράδυ. Τόσο γενναίος και τόσο δειλός μαζί. Ο ίδιος άνθρωπος είναι, Πέτρο. Μπορεί η άνοια να του’κλεψε κάποιες από τις καλοκλειδωμένες μνήμες, αλλά το λευκό χαρτί από το ίδιο μολύβι και χέρι θα γεμίσει πάλι. Έστω και για λίγο.
Ξέρω ότι χθες άφησες μια κουβέρτα στο παγκάκι της πλατείας κάτω από το σπίτι σου. Δίστασες να τη δώσεις στον ίδιο, φοβούμενος τη μάχη λύπης στην οποία θα σ’έριχνε και οριακά θα έχανες. Οριακά, Πέτρο μου. Γι’αυτό σε παρακαλώ, την επόμενη φορά κράτα δύο κουβέρτες, μία για να σκεπάσεις και μία για να σκεπαστείς ο ίδιος στο διπλανό παγκάκι. Η ομάδα πλέον είναι μία, να θυμάσαι - αφού μπορείς.
Δημοσίευση σχολίου