[σήκω]
Τ’ασθενοφόρα πέρναγαν από μπροστά σου,
μα η σιωπηρή σου κραυγή κάλυψε τις σειρήνες τους.
Η ανηχιά των συλλαβών σου σκέπασε το ίδιο εύκολα τη γλάστρα που δυο ορόφους πιο πάνω έσπαγε και το μοτίβο του θανάτου που σε τέσσερις τροχούς σερνόταν.
Χτυπούσε ο νους σου πάνω στα χείλια-τείχος που μπροστά τους ύψωσες
πριν την έξοδο του στον αέρα.
Απόγευμα Πέμπτης ήταν, όταν το καλοκαίρι γλιστρούσε στα μαλλιά σου
και σε θερμοκρασίες καύσωνα βουτούσε τα ήδη υγρά σου μάτια.
Η πορεία συνέχιζε, μα εσύ σταματημένη· δίπλα στο ματωμένο πεζοδρόμιο το νεαρό σου δέρμα να σκίζει και τα παγωμένα σωθικά στο τσιμέντο να χύνει.
Είμαστε νεκροί, ψέλλισες, και από τη ράχη της μύτης δάκρυα τρέχανε.
Όχι ακόμα, σου φώναξαν, και ένα έγινες πάλι με την ορμή των διαδηλωτών.
Δημοσίευση σχολίου