Archive for 1/10/12 - 1/11/12

Γι'αυτούς να λυπάσαι

| Published 28 Οκτωβρίου 2012

Μη λυπάσαι γι’αυτούς.

Όταν εσύ πρωτάρχισες να ιδρώνεις απ’το φόβο, αυτοί έφταναν με τη σωτήρια λέμβο στην άλλη όχθη.

Για τα ζευγαράκια να λυπάσαι. Που Μετανάστευση το τρίτο πρόσωπο ονόμασαν.

Για τους μαθητές να λυπάσαι. Που πριν καλοσχηματίσουν τ’όνειρο αναγκάζονται σε καλούπια να το βάλουν.

Και για τα πουλιά να λυπάσαι. Που ζουν στον ουρανό, μα στο χώμα αναγκάζονται να πεθάνουν.

Γι’αυτούς να λυπάσαι.

Για τους φυγάδες δάκρυ δεν περισσεύει.

Posted in δάκρυ | Leave a comment

άτιτλο

| Published 23 Οκτωβρίου 2012

Μια κυρία ξοδεύει δυο εαυτούς σ’έναν φρεσκογυαλισμένο καθρέφτη

Στο νερό το πρόσωπό της μόνο χάζεψα λίγο πριν το πλοίο φύγει και αυτή ήταν η μοναδική σκέψη που πρόλαβε να μου μπολιάσει - σκέψη μπάσταρδη που θέριεψε και τους κάβους μόνη έλυσε

Μα ούτε συνταξιδιώτης της ήμουν·

στο πλοίο

Γιατί στον καθρέπτη χαμένο καπετάνιο της με είδα

Posted in Νερό | Leave a comment

Υπεύθυνη δήλωση

| Published 19 Οκτωβρίου 2012

Και αναρωτήθηκε για την πολυτέλεια του έρωτα σε βράδια σκονισμένα

Για το δάκρυ που’φυγε από καύλα και όχι δακρυγόνο

Μήπως για μερικούς μήνες να μην το λέγανε έρωτα;

Να το λέγανε μολότωφ στα σεντόνια;

Λίγο μόνο για να γλύτωνε από τις τύψεις των βραδινών ειδήσεων και των στατιστικών καταχνιάς

Μα κι αυτός ένα μαύρο νούμερο ήταν, μια μέτρια ιστορία από τις πολλές, κρίκος μιας ουράς σε ηλιοπνιγμένο προαύλιο, μια ερώτηση που δίσταζες να ρωτήσεις, μια καρτέλα υπό ανανέωση, ένα μειωμένο εισιτήριο, ένα ρόδο που μια σταγόνα έψαχνε για να πετάξει χρώμα

Που πέταξε γιατί τη βρήκε

Και στα χαρτιά με τα πολλά κουτιά, τις δηλώσεις και τις υπογραφές, αλλά και στις ερωτήσεις των πολλών πίσω από σύννεφα καπνού

άνεργος δε δήλωνε,

μα ερωτευμένος

Posted in σπέρμα | 5 Comments

Όχι όσο | πρέπει | ακόμα

| Published 15 Οκτωβρίου 2012

Δεν έχουμε πεινάσει ακόμα όσοι χρειάζεται και όσο πρέπει. Οι κάδοι είναι ακόμα ατομικοί και τις ουρές τις βλέπεις στις εφορίες. Γιατί στις μέρες των αριθμών και όχι των λέξεων όλα ποσοτικά είναι.

Κρίσεις πανικού όχι όσες πρέπει. Αυτοκτονίες όχι όσες πρέπει, όχι τόσο κοντινά όσο θά’θελε η οργή. Τον λεβέντη παππού που κάλυπτε το σεντόνι του φορείου και πέθανε επειδή δεν μπορούσε ν’αγοράσει τα χάπια για την καρδιά δεν τον είδαν πολλοί. Αρκετοί βέβαια είπαμε «και πού’σαι ακόμα», αλλά όχι και τόσοι μάλλον.

Κόλλησα στον τοίχο μου ένα μεγάλο, λευκό χαρτόνι για να τα σημειώνω όλα αυτά. Για να «υπολογίσω». Για να «εκτιμήσω» το κατώφλι του ξεσπάσματος και να «αναλύσω» το πολυπαραγοντικό του πράγματος. Πόσα απ’όλα αυτά θα χρειαστούν, ώστε να ξέρουν και οι επόμενες γενιές πόσοι «πρέπει» να πεθάνουν για τους πολλούς.

Για να γνωρίζουν δηλαδή πόσα σαπισμένα πέταλα γεννούν έναν κήπο.