Δες πόσο χαρούμενοι
δείχνουν.
Άκου τους πώς γελάνε.
Μόλις έφτασε γι’αυτούς
η άνοιξη.
Κι εγώ κάθομαι σ’ένα
γραφείο διαβάζοντας αυστηρά χαρτιά.
Μηνύσεις και
καταγγελίες, προειδοποιήσεις και απειλές.
Εξαιτίας σου, το
ξέρεις.
Τράβηξες μακριά
μου το χειμώνα προτού ρίξει την τελευταία του βροχή.
Πριν προλάβει να
φυσήξει τις τελευταίες του συννεφιές.
Και ανάγκασες την
άνοιξη σε υπερωρίες και παρατάσεις.
Αύριο σε θέλω δίπλα
μου στο δικαστήριο των εποχών.
Να δουν τα μάτια
σου οι μήνες και να πιστέψουν.
Να καταπιούν το
ισχυρότερο επιχείρημα μου.
Να πείσεις Φλεβάρη
και Μάρτη ν’αποσύρουν τις μηνύσεις εναντίον μου.
Ν’αγγίξουν το πρόσωπό
σου και να δικαιολογήσουν την αναστάτωση του χρόνου.
Ν’αθωωθώ μέσα
στην ενοχή μας.
Και να μπορέσω ν’ακούσω
πάλι το θρόισμα των φύλλων απ’το περπάτημά σου λίγο πριν μου χτυπήσεις το μισάνοιχτο
παραθύρι.
Δημοσίευση σχολίου