Πόσο μάταιο μου φαίνεται όλο αυτό.
Μου είπες να περιμένω στα σκαλιά και να προσέχω το εγώ σου. Το φρόντιζα σαν τα μάτια σου κι έκρυβα τον πόνο πίσω απ’αυτά, όταν
τα’κλεινες για να κοιμηθείς. Πάνε δώδεκα μέρες κι έχω κάνει τα σκαλιά σου στέγη μου. Ξυπνάω απ’τις κραυγές του εγώ σου και είμαι πάντα εκεί να το καθησυχάσω χαϊδεύοντας
το λίγο με το δικό μου.
Πόσο στείρες θα στέκονται οι
ανθισμένες λεμονιές χωρίς το πότισμα σου.
Δεκαεννιά μέρες κι ακόμα σε περιμένω. Έχω αλλάξει στάση πλέον. Στα σκαλιά
γιατί πιάστηκα, ξέρεις. Σσσουτ, δεν το είπα αυτό, όχι. Δεν παραπονέθηκα,
συγγνώμη...αλήθεια! Ο έρανος πέτυχε και λίγοι καλοί φίλοι μου χάρισαν υπομονή
που χρειαζόμουν. Δε με ταλαιπωρείς, μην ανησυχείς. Άλλωστε γιατί να ενοχλούμαι
που ζω στα σκαλιά σου; Αν έμενα στα δικά μου, τότε ναι να γκρινιάξω. Με το εγώ
σου τα λέμε για ώρες πλέον. Μου’χει εκμυστηρευτεί τα πάντα για σένα κι έχουμε
γίνει ένα. Στο λέω για να μη βρεθείς προ εκπλήξεως, όταν ανοίξεις την πόρτα και
μας δεις να φιλιόμαστε στο βρεγμένο σκαλί.
Πόσο λίγο έκανε η απουσία
σου να δείχνει το πολύ.
Εικοσιέξι μέρες και δεν μπορώ να σου κρυφτώ πια. Το λάτρεψα το εγώ σου αλλά
πεθύμησα το εμείς μας. Βγες έξω, λίγο μόνο να μας δω μαζί και να χαστουκίσω την
ανασφάλεια μου. Έλα κάτσε εδώ δίπλα μου που το ζέστανα για σένα...
Πόσο μου λείπετε, ματάκια
μου.
Δημοσίευση σχολίου