Φεύγοντας μην κλείσεις την πόρτα και κοπεί το σχοινί που σου’χω δέσει στη
μέση. Και μην ξεχνάς να το πατάς πότε πότε, όταν στη δουλειά πηγαίνεις από
γραφείο σε γραφείο, για να με τινάζει όπου βρίσκομαι και νόημα στον τρόμο να
δίνει. Και τα σημειώματα σου στο τραπέζι της κουζίνας; Ή μέσα στο πορτοφόλι; Ας
τ'αφήσουμε καλύτερα. Γιατί τις λέξεις σου βλέπω παντού γραμμένες, σε τοίχους
με μπογιά σαν συνθήματα ξεσηκωμού, σε πινακίδες με φως ν'αναβοσβήνουν εμφατικά
και σε βιβλία με μεγάλα γράμματα να επισκιάζουν κάθε κείμενο και εικόνα...
Χαίρομαι που συμφωνείς και άσε τα υπόλοιπα σε μένα. Τί, ποια υπόλοιπα; Αυτά που
ξέρω πως ό,τι και να γίνει δε θα μπορέσω να νικήσω. Τη μυρωδιά σου στο μπλουζάκι
μου που φόρεσες το βράδυ στο μπαλκόνι και μοιάζει πλέον με εισιτήριο άνευ
επιστροφής για το βυθό, το μουτρωμένο σου πρόσωπο στον καθρέπτη εκείνο το
μουντό πρωινό Δευτέρας, τα ξέφρενα λόγια που μου ψιθύρισες μετά το μεθυσμένο
βράδυ στα νότια, το δάγκωμα του αυτιού, το θυμωμένο σου «και μένα γαμώτο πολύ».
Λίγα τα’χεις;
One Response to Λίγα τα'χεις;
Όχι ρε πουλάκι. Δεν είναι λίγα. Να τα αγαπάμε όσα ζήσαμε λοιπόν.
Δημοσίευση σχολίου