ΠΑΙΔΙΑ πνίγονται στα νερά του Αιγαίου
Το νερό έκλεισε για πάντα τα στόματα τους απαλλάσσοντας τους γονείς απ'τον
μπελά των απαντήσεων. Γιατί ερωτήσεις όπως «πού πάμε, μαμά;», «μαμά, θα
ξαναδούμε το σπίτι μας;», «μπαμπά, η μαμά γιατί δεν ήρθε μαζί μας;» κλειδώνουν
τα μάτια του μετανάστη γονιού στον ουρανό παρακαλώντας για απαντήσεις.
ΠΑΙΔΙΑ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ στα νερά του Αιγαίου
Αλλά φαντάσου και τις καταφάσεις τους λίγο πριν βουλιάξει το καΐκι. «Κρυώνω».
«Πεινάω». «Τρέμω». «Πονάω». «Κλαίω». «Μου λείπει». «Να γυρίσουμε». «Κουνάει
πολύ». «Φοβάμαι». «Φοβάμαι πολύ». Και ξαφνικά χέρια για λίγο πάνω απ’το νερό,
ρούχα στο πουθενά, στόματα αφρισμένα, μάτια βουλιασμένα σε νερό και δάκρυ,
κραυγές που κόβονται από τα κύματα, ένα παιδί, δύο παιδιά, τριάντα-ένα παιδιά, και μετά σιωπή
και σκοτάδι.
ΠΑΙΔΙΑ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Σκάφη του λιμενικού φτάνουν στα ανοιχτά της Σμύρνης. Οι σωροί συλλέγονται, όσες βρέθηκαν
τουλάχιστον, ποιος θα νοιαστεί άλλωστε για ψυχές χαμένες ήδη πριν απ’το ταξίδι
τους. Δημοσιογράφοι γράφουν μονόστηλα κάπου χωμένα ανάμεσα σε δεύτερες
ειδήσεις. Φωτορεπόρτερ στέλνουν φωτογραφίες που σου παγώνουν το αίμα.
Συμπολίτες σου χαίρονται που απαλλάχτηκε ο τόπος από δαύτους. Συμπολίτες σου, οι πρόγονοι των οποίων δεκαετίες πριν, λίγα χιλιόμετρα πιο'κει, κατάφεραν - ή πνίγηκαν επίσης - να ξεφύγουν με βαπόρια για την Ελλάδα. Και μετά έρχονται
οι δικές σου καταφάσεις. «Ξερνάω». «Κλαίω». «Θυμώνω». «Απορώ».
Και γυρνάς τα μάτια σου για απαντήσεις, πού αλλού, στον ουρανό, στον ίδιο ουρανό
που τελευταίο αντίκρυσαν τα τριάντα-ένα πνιγμένα παιδιά.
