Archive for 1/3/12 - 1/4/12

Καταγγελία

| Published 25 Μαρτίου 2012



Δες πόσο χαρούμενοι δείχνουν.

Άκου τους πώς γελάνε.

Μόλις έφτασε γι’αυτούς η άνοιξη.

Κι εγώ κάθομαι σ’ένα γραφείο διαβάζοντας αυστηρά χαρτιά.

Μηνύσεις και καταγγελίες, προειδοποιήσεις και απειλές.

Εξαιτίας σου, το ξέρεις.

Τράβηξες μακριά μου το χειμώνα προτού ρίξει την τελευταία του βροχή.

Πριν προλάβει να φυσήξει τις τελευταίες του συννεφιές.

Και ανάγκασες την άνοιξη σε υπερωρίες και παρατάσεις.

Αύριο σε θέλω δίπλα μου στο δικαστήριο των εποχών.

Να δουν τα μάτια σου οι μήνες και να πιστέψουν.

Να καταπιούν το ισχυρότερο επιχείρημα μου.

Να πείσεις Φλεβάρη και Μάρτη ν’αποσύρουν τις μηνύσεις εναντίον μου.

Ν’αγγίξουν το πρόσωπό σου και να δικαιολογήσουν την αναστάτωση του χρόνου.

Ν’αθωωθώ μέσα στην ενοχή μας.

Και να μπορέσω ν’ακούσω πάλι το θρόισμα των φύλλων απ’το περπάτημά σου λίγο πριν μου χτυπήσεις το μισάνοιχτο παραθύρι.

Posted in | Leave a comment

Σλουρπ

| Published 13 Μαρτίου 2012


[σλουρπ]

Λούπα αλγηνή οι σκέψεις μου για σένα.

~*~

Το βιολί που παίζεις στο σαλόνι τρομοκρατεί το κλειστό, απογευματινό παράθυρο. Σηκώνομαι να κλείσω την πόρτα να μη σ’ενοχλώ με τις σκέψεις μου και βρίσκεσαι ήδη πίσω μου. Γυρνώ απότομα να σου κλέψω το δοξάρι και η πόρτα σφραγίζει μόνη της το διάδρομο. Σταυροπόδι τώρα κάθεσαι σε θρόνο ψηλό στην άλλη άκρη του δεκάμετρου χαλιού. Ήχοι κοντραμπάσο και όμποε βγαίνουν απ’το βιολί σου που με γονατίζουν. Κλείνω τ’αυτιά μου και πέφτω ανάσκελα στο πάτωμα. Σε βλέπω αναγεννησιακή τοιχογραφία στην οροφή, ανάμεσα στο σκονισμένο φωτιστικό και τη ρωγμή που άφησε ο σεισμός του ξημερώματος. Κάθε σου μορφασμός, ηδονή κι ευχαρίστηση. Κάθε σου βλέμμα απουσία, και όλο πετάγομαι μπας και χωθώ στο πλάνο των ματιών σου. Οι κόκκινες μου παλάμες έχουν ήδη καλύψει μ’αίμα το πρόσωπο, και τα πόδια σου νιώθω να τυλίγουν ασφυκτικά τη μέση μου. Είσαι από κάτω μου, πάνω μου, μπροστά μου, χαλί και οροφή μου, αρχή και τέρμα του ορίζοντα μου. Δεν μπορώ ν’αναπνεύσω, ο διάδρομος έχει γεμίσει αίμα και οι τοίχοι ντύνονται με κατακόκκινα ρόδα.

~*~*~*~

Σώπα, μου λες, και πιες από το αίμα μου.

~*~*~*~*~*~

Εσύ κι ένα πιάνο στη μέση του σαλονιού. Με προσκαλείς ευγενικά να κάτσω να παίξω. Πλησιάζω με περισσή δίψα. Είμαι πανέτοιμος, αν και δεν έχω ποτέ ξαναπαίξει. Σου χαμογελώ. «Ορίστε και τα χέρια σου για να παίξεις», μου λες σχεδόν γελώντας. «Σ’ευχαριστώ», μου λες πάλι, με την κομμένη μου γλώσσα να κυματίζει σα σκισμένο λάβαρο μέσα στο δικό σου στόμα.

Posted in | Leave a comment

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: συνέντευξη της καρέκλας από το Ίλιον

| Published 7 Μαρτίου 2012



Πείτε μας λοιπόν, πώς νιώσατε γι’αυτήν την πρώτη σας συμμετοχή;

Ναι, κοιτάξτε, εμείς ως κλάδος επίπλων έχουμε συμμετάσχει και σε παλιότερες διαμαρτυρίες σας, απλά τώρα έτυχε να προβληθεί περισσότερο αυτή.

Πού αποδίδετε αυτήν την επιπλέον δημοσιότητα;

Στο πλάνο. Ήταν ερασιτεχνικό, αλλά πολύ καλό. Έπιασε καλά στον αέρα και τα τέσσερα πόδια, φάνηκε περί τίνος πρόκειται.

Αν και δε φαίνεται στα λεγόμενά σας, διακρίνω μία πικρία στο κάθισμα σας.

Το ίδιο θα νιώθατε κι εσείς, αν αιώνες ιστορίας και προσφοράς υποσκελίζονταν από μικρά, πλαστικά κεσεδάκια; Εμείς, ξέρετε, έχουμε σηκώσει κώλους και κώλους στα πόδια μας. Είμαστε οι μοναδικές μη ανθρώπινες παρουσίες σε όλες τις μεγάλες υπογραφές συνθηκών και συμφωνιών. Τί Βερσαλίες, τί Βάρκιζες, τί Σέβρες, τί Γιάλτες, τί Παρίσια, τί Λονδίνα, τί Κιότα, τί Βρυξέλλες, χρειάζεται να πω κι άλλα;

Μήπως λοιπόν η ουδέτερη στάση σας τόσους αιώνες έχει ληφθεί ως φιλοκαθεστωτική; Και εξ ου η μη χρησιμοποίηση σας στις σύγχρονες διαμαρτυρίες;

Μα τί θέλατε να κάνουμε, κύριε; Να γαργαλάμε πισινούς την ώρα των υπογραφών ή να αυτοκτονήσουμε σπάζοντας στα δύο; Ποιο μήνυμα θα περνούσαμε έτσι στις επόμενες γενιές καρεκλών; Της καρέκλας «όχι σε όλα»; Της καρέκλας-καμικάζι; Σας παρακαλώ, εμένα η προγιαγιά μου σήκωσε τη Μαρία Αντουανέτα. Κώλο βέβαια δεν κατάλαβε ποτέ με τόσα στρώματα ρούχων που φορούσε, αλλά τέλος πάντων.

Καταλαβαίνω. Έχετε μήπως σκεφτεί ότι η μη πρόσκληση σας στις σημερινές διαμαρτυρίες είναι ένδειξη σεβασμού στην ιστορία σας και όχι υποτίμησης της;

Μα ελάτε τώρα, είστε ευφυής ρεπόρτερ για δίποδο. Σταθείτε δίπλα σ’έναν Έλληνα μ’ένα αντικείμενο, την ώρα που μιλά μπροστά του ένας οποιοσδήποτε πολιτικός. Θα του το πετάξει ό,τι κι αν είναι αυτό! Είμαστε θύματα συνωμοσίας των γιαουρτιών, αγαπητέ.

Μα καθίστε μισό λεπτό τώρα.

Μόνιμα.

Με τα γιαούρτια έχετε ένα σπουδαίο κοινό σημείο αναφοράς. Τετράποδα ζώα τα φτιάχνουν, τετράποδα κι εσείς (γέλιο).

Μη βάζετε ταμπέλες, παρακαλώ. Σε λίγο θα με αποκαλέσετε και σκαμπό (τρίξιμο).

Αλήθεια, πώς σας φάνηκε ο καλλιτέχνης από κοντά;

Καναπές.

Με συγχωρείτε;

Οι καρέκλες που μας ακούνε, θα καταλάβουν.

Μάλιστα. Σας ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σας.

Στην καρέκλα που κάθεστε να το πείτε.





Posted in | Leave a comment

Αλήθεια;

| Published 3 Μαρτίου 2012



Κάποιες ερωτήσεις σου τελειώνουν με αλήθεια που αλυσοδένει το δισταγμό. «Νοιάστηκες, αλήθεια;». «Αναρωτήθηκες αν το καλό σου ανέχεται την αποστροφή μου, αλήθεια;».

Σαν την αλήθεια που συναντάς στον άστεγο. Η πραγματικότητά του δεν περιβάλλεται από υποδιαστολές και συνόδους κορυφής. Λαδωμένα χαρτόνια και σακκούλες στα πόδια περιχαράσσουν το δικό του χωροχρόνο, τις δικές του συντεταγμένες αλήθειας. Και η προβολή του δράματος στο κινηματογραφικό πανί των υπολοίπων διακόπτεται απότομα όταν αντιληφθούμε τη μοναδικότητά της, το μοναδικό δηλαδή δυνατό συνδυασμό αξιών και πράξεων που δικαιοδοτεί το χαρακτηρισμό «κοινωνός».

Κι εσύ με ρωτάς ξανά. Αν αγάπησα την ειλικρινή σου άρνηση περισσότερο από την μπλαζέ σου συγκατάβαση. Κάνοντας με ν’ανατρέξω σε έμφυτες ανάγκες κι ελλείμματα του εγώ, ώστε να μπορέσω ν’αρθρώσω μια κοινά αποδεκτή απάντηση. Που δε θα μου προσδώσει το χαρακτηρισμό «αλλόκοτος». Μα πώς μου ζητάς ν’αποσυνδέσω τη μικρή μου αλήθεια από τη μεγάλη, τη γενική, που δίχως αυτήν ψέμα και απάτη κάνει τη δική μου.

Θ’απαρνιόμουν την ανασφαλή μου ανθρώπινη διάσταση λέγοντας σου ότι τα λόγια σου άγλυκα τα γεύομαι. Ούτε η μικρή μου αλήθεια θα συνέχιζε να’χει στέγη, αν δε σου επέστρεφα αντίστοιχα χάδια και μυρωδιές.

Μη μου ζητάς ν’απομονώσω αλήθειες· γιατί αυτή είναι μόνο μία και ο κατακερματισμός της αποτελεί βλασφημία κορυφής που το εγώ και το εμείς μαζί συνθλίβει κάτω από την πέτρα. Γιατί η μόνη ερώτηση που τελικά θα μας μείνει χατήρια δε θα κάνει:

«ΑΛΗΘΕΙΑ;».

Posted in | Leave a comment

ShareThis

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.