Δεν έχω λουλούδια να σου δώσω.
Ούτε υλικά να σου χαρίσω.
Οι ώρες μέσα στο σκοτεινό, ξηρό πηγάδι είναι πολλές και η διάθεση μου να γίνουμε ένα μεγάλη.
Κουράστηκα. Θύμωσα. Έφτυσα, σήκωσα παλάμες, απογοητεύτηκα. Έπεσα στο χώμα. Κοίταξα το φως που περνούσε μέσα από τις χαραμάδες και πότιζε το πηγάδι. Φοβήθηκα ρε.
Λουλούδια δεν έχω να σου δώσω.
Δέκα, είκοσι χρόνια από τώρα. Το παιδί σου θα σε ρωτήσει. «Εσύ μπαμπά, τί έκανες;». Τότε οι χαραμάδες θα’χουν σφραγιστεί, η λάσπη θα πέφτει στο μέτωπο σου και θα της είσαι ευγνώμων που δε σου επιτρέπει να το κοιτάξεις στα μάτια.
Μεγάλη η αμαρτία σου, πατέρα. Και η εξομολόγηση στις επόμενες γενιές δίχως συγχώρεση.
Σήκω και πάψε· να φοβάσαι.
Όχι, δεν έχω λουλούδια να σου δώσω.
Θα τα κόψουμε μαζί από τους αγρούς.
Δημοσίευση σχολίου