Παντού γύρω του πολύχρωμα σχήματα. Ρόμβοι τρισδιάστατοι που εμβολίζουν
κόκκινες πουά σφαίρες, ριγέ μπλε κύβοι που ισορροπούν πάνω στη μύτη κίτρινων,
γυαλιστερών πυραμίδων, πράσινα μισοφέγγαρα βουτηγμένα σ’εκατοντάδες εκτυφλωτικά
λευκά αστέρια. Και ανάμεσα στα σχήματα εκρήξεις, δεκάδες σιωπηρές εκρήξεις που
με το αυθόρμητο σκύψιμο του κεφαλιού ίσα που απέφευγε. Νότες και συγχορδίες
πέφτανε σα σκόνη στους ώμους του κι αυτός τις σκούπιζε σαν κόκκους πιτυρίδας
στο πάτωμα. Και όσο τις έδιωχνε, τόσο κι άλλα γνώριμα, επαναστατικά ρεφρέν
καθόντουσαν στα χέρια του. Αγχώθηκε, οι αναπνοές του αυξήθηκαν, ρουφούσε
σχήματα-φυσούσε νότες, και αυτό να επαναλαμβάνεται μέχρι να κατακλυστεί από μια
ευφορία που τον ένωνε με το περιβάλλον. Ξαφνικά νοιαζόταν για τον διπλανό του.
Άφηνε κουβέρτες στις βρεγμένες γωνιές της πόλης με μεγάλα σπίρτα και αναπτήρες
χωμένα μέσα τους. Κάλεσε σε χορό στη μέση του δρόμου τη νεαρή Αφγανή που καιρό
τώρα δίσταζε να πλησιάσει. Πήγε και σε πορείες. Ναι. Και τις σταματούσε κάθε φορά
ζητώντας να πιαστούν όλοι χέρι με χέρι, αφού κοιταχτούν καλά μεταξύ τους. Πόσο
αφελής και ρομαντικός. Μέχρι και μείωση στο μισθό του δέχτηκε το θύμα για να μείνει το
20χρονο στη δουλειά. Χθες μοίρασε όλο το λάδι της φετινής σοδειάς σε
ανθρώπους που το’βλεπαν σαν χρυσάφι στις κουζίνες τους.
Κύριος με πουκάμισο τον σταματά στο δρόμο. Χωρίς γραβάτα. Ήταν τάχα μου
ένας σαν κι αυτόν, ανθρώπινος και καθημερινός. Του δίνει ένα γαλανόλευκο χάπι.
Στο γαλάζιο μισό έγραφε «ορθο-», στο
λευκό «-λογισμός». Ο σοβαρός κύριος τον ρώτησε αν αναγνωρίζει τη
σοβαρότητα της κατάστασής του και την κρισιμότητα ν’αποδεχτεί το χάπι. Αν το
κατανοεί. Ναι, του απάντησε εκείνος, το κατανοεί:
«-λογισμός γιατί οι μέρες σας
είναι μετρημένες και ορθο- γιατί θα το χώσεις στον κώλο σου».
Δημοσίευση σχολίου