Μάνα γενιά, της σιωπής των 67-73 ντεσιμπέλ υπό του μηδενός.
Μάνα γενιά που έχτισες τα παιδιά σου σε καλούπια φθοράς και συναλλαγής.
Εσύ που είδες τανκς να σε πατάνε και Φοίνικες να σκίζουν σημαίες απ’τον ιστό.
Που μπαινοέβγαινες σε κομματικά γραφεία ζητώντας χρήμα και πουλώντας δημοκρατία. Που στιγμάτισες την αξιοπρέπεια και τη συλλογικότητα, για την οποία μέλη της γενιάς σου έχυσαν αίμα σε υγρά κελιά. Μάνα γενιά, που προέβαλες το καλό της μικρής σου οικογένειας πάνω απ’αυτό της μεγαλύτερης οικογένειας, της Κοινωνίας.
Βλέπεις τους πυλώνες της σήψης σου να σπρώχνονται από τα παιδιά σου και τρομοκρατείσαι.
Αμύνεσαι με λόγια πανικού και αγκαλιές από φτερούγες φτιαγμένες με τα τελευταία μολυσμένα χαρτονομίσματα.
Μας κοίμισες για χρόνια προσφέροντας ύλη αντί ουσίας.
Σιωπήσαμε κι εμείς. Βολευτήκαμε. Βγάλαμε όσες κραυγές βγάλατε κι εσείς επί χούντας.
Μάνα γενιά, σου γράφω πάλι ασθμαίνοντας.
Σου ζητάμε να κάνεις στην άκρη, γιατί το οικοδόμημα σου γκρεμίζεται από αυτούς για τους οποίους το’στησες.
Απαξιούμε για τις συνέπειες με την ίδια ευκολία που εσύ απαξίωσες ιδέες και αγαθά όπως την υγεία, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, τη φαντασία, τη δημιουργικότητα, την παιδεία.
Μάνα γενιά, κάνε πέρα και περίμενε να μαζέψουμε μαζί τα συντρίμμια.
Δημοσίευση σχολίου