Κακοστραθιά κι αν
είν’η βόλτα μας σε τούτα δω τα μέρη,
του έρωτα το ρεμέδιο
θα μας αναντρανίζει,
να τη διαβούμε την
κορφή να ξαπλώσουμε στη φωτεινή πλαγιά.
Να πέφτουν λιαχτίδες
στα μάτια σου, τον ήλιο να πεισμώσεις.
Να τσακωθεί με το
φεγγάρι, τη δόξα να του κλέψει.
Του ήλιου το ινάτι η
φύση να γροικά,
αλάργα θα τον
στείλει, στα σύννεφα να κρυφτεί.
Και τοτεσάς το
φεγγάρι στην άκρη του ρυακιού πίσω θα σου κλουθά,
να σου φωτίζει μόνο
αυτό το αέρινο σου πάτημα.
Και μήνες μετά χορτασμένο
από το φως σου στις σκιές του ν’απογιαγείρει.
Βιόλα μου, λιοπύρι
του χειμώνα μου,
οψάργας σε είδα στον ύπνο
μου τον ήλιο πάλι να φιλάς.
Θύμησες πόνου και χαμού
τ’όνειρο αυτό μου’φερε.
Ξενομπάτη στα πέταλα
σου αυτός δε θα με κάμει,
ξέτελα καλά δε θα’χουμε,
μόνο να δύσει πες
του.
κακοστραθιά: κακός, δύσβατος δρόμος
ρεμέδιο: φάρμακο
αναντρανίζω: ανορθώνομαι, ανασηκώνομαι
ινάτι: πείσμα
γροικώ: ακούω
αλάργα: μακριά
τοτεσάς: τότε ακριβώς
κλουθώ: ακολουθώ
απογιαγέρνω: επιστρέφω
βιόλα: λουλούδι, όμορφη κοπελιά
λιοπύρι: μέρα με έντονη ζέστη
οψάργας: χθες το βράδυ
θύμησες: αναμνήσεις
θύμησες: αναμνήσεις
ξενομπάτης: περαστικός, ξένος
ξέτελο: έκβαση, αποτέλεσμα
Δημοσίευση σχολίου