Φίλε, πνίγομαι.
Βλέπω καταθλιπτικές προτάσεις να γεμίζουν το κεφάλι μου και λέξεις άλλες να
μη χωράνε σ’αυτό πλέον. Ένα «αδιέξοδο» να ξεχειλίζει απ’το δεξί μου αυτί, ένα
«μίσος» να κρέμεται απ’το ρουθούνι, μία «αυτοκτονία» να’χει συρράψει τα δυο μου
χείλη. Κάθομαι παγωμένος απέναντι στη φωτογραφία με τους φράχτες και τους
μετανάστες από πίσω σαν περιφερόμενα ζόμπι. Βρίζω μπροστά στη φωτογραφία της
νεαρής πόρνης, θύματος trafficking, εκμετάλλευσης και ρατσισμού. Μουδιάζω στο άκουσμα των υποκριτικών δηλώσεων
για προστασία του κοινού καλού. Στέκομαι απελπισμένος μπροστά στις φωτογραφίες
συνομήλικων μου που κυματίζουν ελληνικές σημαίες σε ομιλίες αποτυχημένων
πολιτικών αρχηγών. Αφήνω το ποτήρι στο τραπέζι, καθώς ακούω φίλη να μου
περιγράφει την αυτοκτονία 50χρονου γνωστού της όχι λόγω οικονομικών
προβλημάτων, αλλά μη αντέχοντας το κοινωνικό σήμερα. Σταματάω στην άκρη του δρόμου για να δω από απόσταση μια
κοινωνία να χτίζει τούνελ εξόδου από την απόγνωση πάνω στο μίσος και τον
αποκλεισμό. Αλλά αυτή η απόσταση είναι μόνο στο μυαλό μου και μόνο για λίγα
δευτερόλεπτα. Γιατί αμέσως μετά με ρωτά ο διπλανός μου τί θα ψηφίσω. Και
θέλω να του πω, πως δε θέλω να ψηφίσω, θέλω να φτάσω στο βαθύ πυρήνα αυτού που
λέγεται ελληνική κοινωνία και να την ανατινάξω. Και τότε νιώθω τους σφυγμούς
μου ν’ανεβαίνουν και τα χέρια μου να πιάνουν το κεφάλι μου απελπισμένα.
Φίλε, πνίγομαι, γιατί δεν ξέρω πώς να το τελειώσω όλο αυτό.
Δημοσίευση σχολίου