Γράφω συνεχώς σημειώματα. Όπου βρεθώ, συνέχεια, σε πεταμένα χαρτιά, σε
οπισθόφυλλα βιβλίων, σε διαφημιστικές χαρτοπετσέτες, στο κινητό, στην άμμο, στο
μέιλ σου. Έχω γίνει κουραστικός για τα δάχτυλα μου και ίσως για τη σκέψη σου,
το ξέρω.
Προσαρμόζω τις μουσικές μου λίστες σε ήχους που θα σε συνόδευαν στο
περπάτημα σου, στο διάβασμα σου, στο χαλάρωμα σου στον παλιό, μπεζ καναπέ που
βγάλαμε στη βεράντα το μεσημέρι που κάναμε πρώτη φορά έρωτα. Μαζί. Γιατί
υπήρξαν και φορές πριν απ’αυτή που έκανα μόνος μου, ξέρεις. Μη γελάς. Όποτε με
άγγιζες άθελα σου, ή σ’έβλεπα να πλησιάζεις στο αυτοκίνητο υπό βροχή, ή
αμελούσες γλυκά τη μουστάρδα στο κάτω σου χείλος, τότε πάλι ανέβαζα σφυγμούς σα
να κάναμε έρωτα.
Θυμάσαι το χορό μας ανάμεσα στ’απλωμένα ρούχα; Τη φιγούρα με το σταύρωμα
των ποδιών που μου’μαθες εκεί ανάμεσα στα λευκά και βρεγμένα που μας χτυπούσαν
στο πρόσωπο όποτε παραπατούσαμε; Την επαναλαμβάνω τα βράδια που δε με βλέπει
κανείς περπατώντας προς την είσοδο του σπιτιού. Μόνο που στη στροφή δεν έχω το
χέρι σου για να πιάσω και η μουσική σταματά απότομα. Και πρέπει να εξηγούμαι στα σκυλιά που με κοιτούν με απορία. Έχω αφήσει στον αστερισμό που τώρα
βλέπεις καλύτερα από μένα ένα τεράστιο κουμπί play και περιμένω να το πατήσεις.
Γιατί η φιγούρα μισή μου φαίνεται, όπως κι εγώ.
Μου λείπεις. Πάλι.
Δημοσίευση σχολίου